2021-08-31
Zes jaar geleden nam William Doyle afscheid van zijn alter-ego East India Youth, waar hij met zijn synth-pop dusdanig opviel dat zijn album Total Strife Forever in 2014 werd genomineerd voor een Mercury Prize. Hierna experimenteerde hij met ambient muziek voordat hij in 2019 Your Wilderness Revisited uitbrengt, zijn eerste volledige album onder zijn eigen naam. Geïnspireerd door de Berlijn albums van David Bowie en het vroege werk van Brian Eno, was dit het werk van een perfectionist. De ingezette manier van componeren, waarbij structuren en klanken door middel van software nauwgezet op elkaar afgestemd worden, wilde hij op het volgende album voortzetten. Helaas crashte de hard-drive en moest hij alles overdoen of zijn methodiek loslaten. Hij werd het laatste en gaf daarmee zichzelf totale artistieke vrijheid. Great Spans Of Muddy Time klinkt dan ook een stuk abstracter dan zijn voorganger. Het lijkt erop alsof hij verschillende muziekstukken bij elkaar geschraapt heeft. Deze zijn zonder enige context op het album geplaatst, wat niet alleen rommelig overkomt, maar het geeft de luisteraar geen enkele houvast. Zelfs de hoes van het album, een kopie van Een Pelikaan En Ander Gevogelte Bij Een Waterbassin van de Amsterdamse renaissance schilder Melchior d’Hondecoeter, is lukraak gekozen.
Zoals Doyle in verschillende interviews aangeeft is hij voor de ”Mad Englishmen” aanpak gegaan. Hij probeert daarmee te oogsten wat eerder door artiesten zoals Robert Wyatt, Brian Eno, Robyn Hitchcock en Syd Barrett is geplant. Daarnaast heeft hij zich laten inspireren door de Engelse televisietuinier Monty Don, die in zijn boek The Jewel Garden openlijk zijn gemoedtoestand besprak (“One of the points about depression is that there is nothing else for great spans of muddy time – it gave me time to think” ).
Had Doyle nu ook maar meer nagedacht, dan was het nog wat geworden. Nu staan er maar vier echte nummers op het album, waar omheen allerlei experimentele instrumentele nummers geplaatst zijn. Het album opent sterk met het melancholische ‘I Need To Keep You In My Life’, gevolgd door het toegankelijke ‘And Everything Changed (But I Feel Alright)’. Hierna is hij de richting kwijt. De instrumentale electronica van ‘Somewhere Totally Else’ en ‘Shadowtackling’ houdt met moeite de aandacht vast. Het is dan uitkijken naar ‘Nothing At All’ en de van ruis stijfstaande ‘Semi-bionic’. Goed en wel beschouwd lijken deze nummers eerder op kliekjes die de Pet Shop Boys nog ergens in een archiefkast hadden staan.
De New Order baslijn van ‘New Uncertainties’ met de uitwaaiende synthesizers en het prachtige, haast sentimentele ‘St Giles Hill’, kunnen het album niet redden. Al heeft Boyle het mooiste bewaard tot het laatst: [‘A Sea Of Thoughts Behind It’] met zijn Oosterse klanken is de moeite waard. Het is jammer dat iemand die zo gemakkelijk zingt, zo weinig goeds laat horen. Zoals hij zelf zegt ‘Who Cares’, al moet hij diep van binnen ook weten dat dit album zijn carrière weinig goed zal doen.
White Flowers - Day By DayHet Engelse duo White Flowers , bestaande uit Joey Cobb en Katie Drew,...
The Reds, Pinks and Purples - Uncommon Weather Muzikant Glenn Donaldson is op dreef. Slechts zes maanden na You Might Be...