In de bio wordt al gemeld dat er verschillende invloeden van jaren ‘80 bands in de muziek van Ã+strid zitten, maar dat valt bij nader inzicht wel mee. Het is wel opvallend dat de vier nummers zo van elkaar verschillen, en dat het meer stukken muziek zijn dan echt liedjes. Maar dat geldt niet voor het eerste nummer, SBA geheten. Heel subtiel en ronduit prachtig trekken de gitaar, de stem van Bo Menning en het heerlijke pianoloopje je het nummer in. Even later komen daar de strijkers bij, die het melancholieke effect versterken. Ben Christophers had dit nummer zo op zijn toch al sterke debuut ‘My Beautiful Demon’ kunnen zetten.
#2 had onder een filmscene gezet kunnen worden, en is een soort van intermezzo voor de uitbarsting derde nummer ‘Ana Energyen’. Hier komt ook de drummer aan zet, en komen invloeden van Incense en Motorpsycho naar boven. Even stevig der tegen aan.
Het vierde nummer had geen groter contrast kunnen zijn. Als je de stem in Tool’s ‘Message to Harry Manback’ weglaat, begrijp je hoe ‘The beginning of my sickness’ klinkt. Mooie maar onheilspellende pianomuziek. En dan opeens zijn de 4 nummers alweer voorbij.
Ã+strid heeft hiermee een EP afgeleverd die vele muziekstijlen laat horen, en daar vreemd genoeg nog in slaagt ook. Bijzonder plaatje, ik ben nieuwsgierig naar de opvolger.
Seether - DisclaimerGek, dat je als Zuid-Afrikaanse band zo verschrikkelijk Amerikaans kan...
The Raveonettes - Whip it on 2001 was de terugkeer van de rock & roll, en de daarmee gepaard gaande...