2020-11-09
In 2011 zette de Amerikaanse indieband Bright Eyes na vijftien jaar en negen studioalbums een punt achter hun samenwerking. Mike Mogis was voortaan alleen nog alleen te horen op albums van allerlei andere artiesten, bijvoorbeeld op platen van First Aid Kit. Nate Walcott concentreerde zich op het maken van filmscores, waaronder die van The Fault In Our Stars. Verder dook ook hij op op albums van verschillende artiesten, waaronder First Aid Kit en U2. Frontman Conor Oberst maakte vier soloalbums en startte samen met Phoebe Bridgers het project Better Oblivion Community Center. Ondanks al deze activiteiten kondigde Bright Eyes in januari van dit jaar aan dat de band een nieuw platencontract had getekend bij Dead Oceans en hierop verscheen onlangs het tiende album Down In The Weeds, Where The World Once Was. Hierop krijgt Bright Eyes hulp van drummer Jon Theodore en verder een hele reeks aan gastmuzikanten. Zo speelt Flea bas op het overgrote deel van de nummers en bestaat de strijkerssectie uit zo’n twintig personen.
Down In The Weeds, Where The World Once Was opent nogal opmerkelijk, met een soort hoorspel dat een boekpresentatie lijkt te moeten voorstellen. Mensen praten over boeken, begeleid door een nachtclubpianootje. Op zich is dit wel grappig, maar vier minuten is hiervoor echt veel te lang. Snel doorskippen naar track twee dus, het eerste echte nummer op het album.
De tweede track, ‘Dance And Sing’ is gelukkig wel meteen raak. Mooie, rijk gearrangeerde indierock, uiteraard voorzien van de kenmerkende stem van Conor Oberst. Naast de genoemde twintig strijkers horen we ook nog een flinke blazerssectie, maar het knappe is dat ‘Dance And Sing’ niet verzuipt in de arrangementen. Het liedje blijft voorop staan. Ook ‘One And Done’, ‘Stairwell Song’ en afsluiter ‘Comet Song’ zijn rijk gearrangeerd en vooral de laatste twee songs zijn erg mooi.
De overige nummers op Down In The Weeds, Where The World Once Was zijn iets minder aangekleed, maar kaal wordt het nergens. Zo horen we ook in single ‘Mariana Trench’ diverse blazers en in ‘Forced Convalescence’ komt een koor voorbij.
De eerste single ‘Persona Non Grata’ wordt mooi opgesierd door een drietal doedelzakken, die het nummer een Keltische sfeer meegeven, die natuurlijk prachtig aansluit bij de tekstregel ”Wear a kilt like a Celt.” Sowieso is deze song één van de hoogtepunten op Down In The Weeds, Where The World Once Was. De allermooiste song is echter het gedreven ‘Calais To Dover’, het meest rockende nummer op het album.
Bright Eyes is er bijna tien jaar tussenuit geweest, maar is met Down In The Weeds, Where The World Once Was meteen helemaal terug! Het is een beetje jammer van die bijzondere openingstrack, maar verder is op deze comeback-plaat weinig aan te merken.
Wax Chattels - ClotDankzij Mike Sniper van Brooklyn Records, die in 2007 New Zeeland bezocht om...
Penny Rimbaud - How? Penny Rimbaud is het pseudoniem van Jeremy John Ratter, die vooral...