2020-09-20
Gio Smet is een Belgische muzikant die veel ijzers in het vuur heeft. De lijst van samenwerkingen met diverse muzikanten begint al aardig te groeien en ook de hoeveelheid eigen projecten begint aardig uit de klauwen te lopen. Het best zouden wij zijn werkwijze kunnen vergelijken met Arjen Lucassen (Ayreon, Star One) of Tobias Sammet (Avantasia), al zit Gio Smet nog wel wat meer onder de radar te werken. Maar wie weet gaat met zijn project Horrorwish ook zijn bekendheid een stapje omhoog. Het eerste album van Horrorwish zoekt in vergelijking tot zijn Giotopia project nog iets meer de metalen hoek op en je kunt op No Place To Hide dan ook nauwelijks om alle Iced Earth referenties heen. Waarschijnlijk heeft Smet Horrorshow van die band in gedachten gehad bij het componeren, spelen en opnemen van de twaalf tracks plus intro. De eerlijkheid gebiedt dan wel te zeggen dat Smet geen Jon Schaffer is en ook geen Matt Barlow. De creepy sfeer die het befaamde album van Iced Earth neerzet is op No Place To Hide ook wel enigszins aanwezig. De unheimische keyboardklanken dragen daar sterk aan bij. Verder maakt Gio Smet gebruik van elektronische drums wat het geheel op sommige momenten een wat metalig geluid geeft. Beter was het geweest om hier een drummer voor te vragen op een echt drumstel. Het zal ongetwijfeld een budget kwestie zijn en is daarom wel te billijken. Voor het overige blijkt dat Smet een prima muzikant is die de snaren goed weet te raken en ook als producer overeind blijft. Het geluid is, als je bedenkt dat het een eigen beheer productie is, lekker vol.
De vrij stevige songs zijn van het niveau ‘lekker, maar niet opzienbarend’, waardoor een aantal tracks wat gezichtsloos langs je heen gaan en de aandacht wat wordt afgeleid. De riffs zijn functioneel, maar niet al te opvallend, maar de solo’s zijn prima. Natuurlijk staan er ook tracks op No place To Hide die wel iets meer opvallen, zoals ‘The Ghost Of Lady V’ dat een lekker daverende midtempo riff bevat en dat ook door de zanglijnen wat beter beklijft. Het zelfde geldt voor het van dreinende Black Sabbath ritmes voorziene ‘Hatesick’ en de afsluiter ‘Man In Dreams’.
Door de vele overdubs en ingemixte stemmetjes klinkt de grommige zang van Smet acceptabel, maar wanneer hij iets meer tot de kale essentie wordt teruggebracht, zoals in de semiballad ‘Reaching For Paece Of Mind, blijkt Smet niet de allersterkste zanger. Desondanks is No Place To Hide goed te verteren en uitzonderlijk knap als je bedenkt dat Gio Smet alles alleen doet. Het is nog geen Star One of Avantasia, maar wie weet wat er met een groter budget allemaal nog uit kan rollen voor Gio Smet. Het talent is in ieder geval duidelijk aanwezig.
Havok - V.New Wave Of Thrash Metal-formatie Havok heeft in iets meer dan tien jaar...
Devil`s Bargain - Visions Veel metalbands hebben de pioniersjaren van de heavy metal hoog in het...