2020-05-31
Wie op de nieuwe Sufjan Stevens en Lowell Brams folk à la ‘Chicago’ of ‘Mystery Of Love’ verwacht, wordt verrast. Aporia is geïnspireerd door new age en is bijna helemaal instrumentaal. The Decalogue en Enjoy Your Rabbit waren ook al instrumentaal, maar deze albums zijn vaak minder bekend. Waarschijnlijk brengt Aporia daar geen verandering in, terwijl het wel een welkome afwisseling is.De onlangs verschenen plaat is een samenwerking tussen Stevens en zijn stiefpa Lowell Brams. Inderdaad, die van Carrie & Lowell. Voor Stevens debuutalbum richtten ze in 1999 platenlabel Asthmatic Kitty op. In 2008 brachten ze met Bryce Dessner, gitarist van The National, Music For Insomnia uit. Nu markeert de bundeling van krachten het einde van hun samenwerking, want Brams gaat met pensioen. De albumtitel verwijst daarnaar; Aporia betekent een moeilijk moment, waarbij twijfel of besluiteloosheid kan optreden. Best mogelijk dat Brams zich zo voelde toen hij met pensioen ging. Voor Stevens staat dit album voor “stewardship and mentorship. He’s been there since I was five. This record is a synthesis of all of that history.”
Wat geeft het album ons, de luisteraars? In ieder geval een paar nummers die je kunt blijven afspelen. ‘Climb That Mountain’ en ‘The Red Desert’ zijn nummers met hoge grijsdraaipotentie. ‘Climb That Mountain’ begint rustig, bouwt dan via steilere paden op, maar geen nood: Brams en Stevens kennen de weg. Met aanzwellende muziek naar de top, waar engelen neuriën. In dit nummer kun je helemaal opgaan. Op ‘The Red Desert’ krijg je een minimal techno-achtige beat die na een anderhalve minuut met dansbare blieps aangevuld wordt. Net als ‘Afterworld Alliance’ en het snellere ‘Captain Praxis’ zou het niet misstaan in een dj-set.
Wat minder is het gebrek aan Stevens’ poëtische teksten. Onze enige houvast zijn twee strofen in ‘The Runaround’, waarbij de laatste zinnen luiden: “What are you waiting? March through the door” als een we-redden-het-hier-wel-zonder-je. Vast een geruststelling voor de kersverse pensionado, maar niet voor de gemiddelde luisteraar die snakt naar wat zang. Sommige kortere nummers, zoals ‘Palinodes’ en ‘Matronymic’, hadden wat meer inhoud kunnen hebben, wellicht met tekst. Voordat je door hebt dat er een nieuwe nummer begonnen is, zijn ze alweer voorbij. Eveneens is ‘For Raymond Scott’ erg kort voor een ode aan de pater familias van de elektronische muziek. Alsof je beste vriend op je begrafenis speecht: “Ik kende hem”, punt. Zou dat komen doordat de nummers uit jamsessies zijn ontstaan? Dat uit de improvisatie deze korte delen zijn ontstaan?
Had nog even doorgejamd en hier en daar een goede zin toegevoegd. Dan zou Aporia een uitmuntende tastebreaker zijn, die perfect weer zou geven waar Brams en Stevens samen toe in staan zijn. Nu moeten we het stellen met een album waarvan slechts enkele nummers blijven hangen.
Lakecia Benjamin - Pursuance: The ColtranesOver de legendarische John Coltrane zijn al boekwerken geschreven en ook aan...
Fink - Bloom Innocent - Acoustic Hoe zou Tomer Moked zich nu voelen? Hij verzorgde de elektrische gitaar en...