2019-11-21
Wat is de logische volgende stap als je op je negentiende in het voorprogramma van Bon Jovi hebt gestaan? Pak je het groots aan of doe je een stapje terug wanneer dat nog kan? Angie McMahon overkwam dit en zij besloot haar eigen pad te kiezen. Ze verliet de soul band The Fabric om pas na vier jaar weer van zich te laten horen met een single. Zij heeft nog eens twee jaar gewacht alvorens haar debuutalbum Salt uit te brengen. In essentie is het een singer-songwriter album, waarbij zij zichzelf op elektrische gitaar begeleidt en waarin bassist en tevens eindproducer Alex O’Gorman en drummer Lachlan O’Kane een kleine rol spelen.Het album opent sterk, al moet je bij de eerste klanken van haar stem op ‘Play The Game’ wat naar voren buigen om goed te kunnen horen wat ze zingt. Dit is precies wat ze wil: ze trekt je naar binnen om je te dwingen naar haar te luisteren. Ze is eerlijk, direct en kwetsbaar en deelt haar gedachten met je. Dit betekent ook dat je open moet staan voor haar angsten en spijtbetuigingen. “Loving you is lonely”, zingt ze op ‘Missing Me’, wat eindigt met de zin “You better be missing me”. Een tekst die ze uitkrijst op het einde van dit nummer, wat qua zang doet denken aan een jonge Melissa Etheridge.
De kracht van McMahon is dat ze haar stem lijkt aan te passen aan de emotie van het nummer. Zo klinkt ze op het recht-toe-recht-aan rocknummer ‘Keeping Time’ als P J Harvey; op het melancholische ‘Slow Mover’ als Tanita Tikaram en op het vrolijkste nummer van het album ‘Pasta’ als Chrissie Hynde. Deze variatie zorgt ervoor dat het album de spanning vast blijft houden. De ongepolijste productie zorgt voor de juiste sfeer: het is alsof je een artiest beluistert die in een te grote zaal haar hart zonder enige gene uitstort. Het werkt vooral op nummers als ‘And I Am A Woman’ en ‘Push’ vrij goed. Hier hoor je ook de invloeden van Jeff Buckley doorkomen: de trage ritmes die uiteindelijk naar een hoogtepunt gebracht worden, waarbij zij zich schaamteloos laat gaan.
Salt is een rauw en emotioneel album waar McMahon niet over één nacht ijs gaat. Het is een album waar je het juiste moment voor moet kiezen en dan begrijp je dat dit een bijzonder talent is binnen haar genre. Het enige wat er op aan te merken valt, is dat zij het met haar gemompel het lastig maakt om de teksten goed te kunnen verstaan. Dat is jammer, want zij heeft ons zeker van alles te vertellen. Een indrukwekkend debuut dat naar meer smaakt!
Juan Wauters - Introducing Juan Pablo Juan Wauters is een echte globetrotter. De geboren Uruguayaan heeft al heel...
Parachute - Parachute Als je als band met enige regelmaat een prominente plaats in het...