2019-02-07
J Mascis is zo’n gitarist die eigenlijk een veel groter publiek verdiend. De voorman van de in-your-face rockers van Dinosaur Jr. beheerst de kunst van het rocken – en dan met name het soleren – namelijk als geen ander. Zonder Lou Barlow en Murph laat Mascis echter een heel andere kant van zichzelf horen, want ook zijn derde (serieuze) soloplaat Elastic Days staat namelijk vol met ingetogen, akoestische tracks. Maar of hij hiermee wel een groter publiek weet te bereiken?Een akoestisch album betekent namelijk naast speels gitaarwerk ook veel ruimte voor de stem van Mascis – en die is nog steeds niet de beste zanger. Tussen het instrumentale geweld van Dinosaur Jr. valt dat niet zo op, maar zijn eentonige, zeurderige stem staat hier vol in de schijnwerpers en dat zal niet alle luisteraars kunnen bekoren. Daarentegen zijn de zanglijnen sterk genoeg om de nummers te dragen, voornamelijk doordat ze verrassend melodieus klinken.
Wat J gelukkig wel tot in de puntjes beheerst is zijn gitaar, en Elastic Days staat dan ook vol met gitaarwerk om van te smullen. Het is tekenend voor het talent van Mascis dat hij niet alleen snoeihard rocken beheerst, maar ook sterke ingetogen tracks kan schrijven. De hoofdriff wordt op Elastic Days vaak akoestisch gespeeld en de elektrische gitaar wordt slim ingezet voor de accenten en solo’s. Zo komen er veertig minuten lang fijne riffs (‘Drop Me’, ‘Sometimes’), subtiele licks (‘I Went Dust’, ‘Sky Is All We Had’) en vooral heel veel sterke solo’s (in werkelijk elk nummer) langs. J speelt het klaar om in elke track een solo te spelen met een duidelijk eigen sound, die de nummers consistent dat beetje extra geeft. De andere instrumenten (overigens grotendeels door Mascis zelf ingespeeld) dienen door de nadruk op het gitaarwerk helaas wel vooral als opvulling.
En toch heeft ook Elastic Days last van hetzelfde euvel als J vorige soloplaten: het klinkt toch allemaal wat gezapig en voortkabbelend. ”I don’t peak too early, I don’t peak at all”” zingt Mascis in openingsnummer ‘See You At The Movies’. Een waarheid als een koe, want de plaat klinkt als één geheel zonder je – solo’s uitgezonderd – echt ergens op te doen veren van je stoel. J zingt nog steeds maar op één toonhoogte en ook de hoofdriffs, baslijntjes en drumbeats veranderen maar weinig. De tracks zijn weliswaar eigenlijk zonder uitzondering prima, maar de variatie blijkt net als op voorgaand werk (te) subtiel te zijn en bovendien vooral in de verschillende gitaarsolo’s te zitten.
Dat maakt van Elastic Days vooral een album voor fans van goed gitaarwerk. De plaat is onderscheidend genoeg van Mascis’ werk met Dinosaur Jr. en kent eigenlijk geen enkel zwak moment. Ook de zanglijnen zijn opvallend fijn, maar door de matige variatie is ook J’s derde soloplaat er niet een voor een groot publiek geworden. Voor de fans valt er echter meer dan genoeg te genieten.
Mudhoney - Digital GarbageHoe relevant kan een band die alweer dertig jaar meedraait nog klinken? Dat...
Northward (NL/NO) - Northward Enindelijk is er dan Northward het langverwachte project van Floor Jansen...