2018-10-26
De Duitse metalcoreformatie Vitja uit Keulen is alweer toe aan album nummer drie. Ze hebben de befaamde moeilijke tweede plaat overleefd en zijn voor de nieuwe plaat weer helemaal terug naar af gegaan. Ieder bandlid kon en mocht zijn bijdrage leveren in het schrijfproces, waarbij ze zich opzettelijk niet willen laten beïnvloeden door eerder uitgebracht werk. Ze wilden een paar zwaardere liedjes schrijven, dus deden ze dat, maar ook softer worden aan de andere kant. Of zoals drummer Daniel Pampuch het stelt: “Mistaken isn’t another direction of music. It’s only another term of time we are living in.” Vitja is Russisch voor winnaar, dus dat zou iets moeten zijn wat dit viertal wel op voorhand in de zak kan steken. Echter, een paar luisterbeurten van het nieuwe Mistaken laat er geen misverstand over bestaan dat dit toch wel iets anders ligt. Het probleem met Mistaken is dat de mannen een eigen stijl en sound volledig uit het oog verloren hebben. Het zijn stuk voor stuk allemaal losse flodders die proberen een andere doelgroep te bereiken, maar zelfs daar de plank volledig misslaan. Zo is er ‘Filthy’, waarbij een zwaar overdreven poging gedaan wordt om brutal te zijn. Op de achtergrond spelen elektronische dance-elementen mee. Hoewel dat tegenwoordig ook al niet meer vernieuwend is, is dat nog wel de sterkere kant van het liedje. Spannender dan dit wordt het niet; muzikaal niet en al helemaal niet tekstueel gezien, waarbij “You are filthy” meermaals herhaald wordt over een cliché metalcore stuiterriff.
Zo staat er naast een nummer als ‘Filthy’ ook de zweverige ballade ‘To The Moon’ op het album. Laatstgenoemde zuigt volledig de fut uit het album, om nog maar te zwijgen over het zeurderige ‘Friends Don’t Lie’. Toegegeven, het is niet moeilijk te raden waar de teksten over gaan, maar iets meer moeite zou een metalcore-band niet misstaan. Of anders moet die band er voor kiezen om volledig over te gaan op Duits, of zich volledig op de popmuziek storten. Behoorlijk poppy wordt het dan met ‘High On You’, waarbij meteen duidelijk wordt dat ze er niet over gelogen hebben om op sommige vlakken iets softer te worden. De zangkunsten van David Beule blijven, net als op de rest van de liedjes, heel oppervlakkig en zijn schreeuw klinkt geforceerd.
Enig lichtpuntje op de plaat is de vocale gastrol voor Andy Dörner van Caliban op ‘Overdose’, waarmee de vocalen voor even naar een hoger niveau getild worden. Op ‘Anxiety’ doet Beule het helemaal alleen en is het onderscheid meteen gemaakt. Het mist de overtuiging, de emotie, net zoals dat voor Mistaken in zijn geheel gezegd kan worden. Er zijn meer dan genoeg bands die stijlen en geluiden naadloos verweven tot een eigen sound, denk maar aan Enter Shikari en A Day To Remember, maar Vitja heeft nog een lange weg te gaan voordat ze zich in dat rijtje mag voegen.
Four Seconds Ago - The VacancyLet op, voor dit album geldt een ‘waarschuwing’; The Vacancy is geen...
Deicide - Overtures Of Blasphemy Glen Benton is een controversieel mens, iedereen die zich heeft verdiept in...