2018-01-29
Papa Emeritus III, voorganger van Ghost, is aan het einde van zijn termijn. Hij bracht met zijn “Nameless Ghouls” het album Meloria uit dat de meest toegankelijke plaat van de metalband zou worden. Het leverde de definitieve doorbraak op van dit bijzondere gezelschap, dat in 2016 een Grammy wist binnen te slepen met de single ‘Cirice’. Om de succesvolle periode onder het bewind van Papa Emeritus III te vieren en in afwachting van een nieuwe voorman en een dit jaar te verschijnen vierde studioalbum, brengt de Zweedse band haar eerste livealbum uit. Ceremony And Devotion is een dubbelalbum geworden met opnames van de Amerikaanse tour in de zomer van 2017, naar aanleiding van Popestar EP. Wanneer een band als Ghost een uitmuntende livereputatie heeft opgebouwd, mag een liveplaat eigenlijk ook niet ontbreken in de discografie. Er is dan ook weinig mis met het werk op Ceremony And Devotion, de kleine schoonheidsfoutjes daargelaten, maar misschien hoort dat ook juist wel bij een liveplaat. Die schoonheidsfoutjes vallen je niet bij eerste luisterbeurten op, maar na verloop van tijd hoor je in de stevige muur van geluid bijvoorbeeld een kleine hapering in de zang van Papa Emeritus, zoals op ‘Per Aspera Ad Inferi’.
De tracklist van de plaat is slim samengesteld, want alle (live) favorieten komen voorbij. De set begint sterk met ‘Square Hammer’. De hit ‘Cirice’ krijgt een gedegen inleiding met ‘Devils Church’, evenals de ijzersterke ode aan The Devil`s Blood`s Selim Lemouchi ‘He Is’, dat wordt ingeleid door ‘Spoksonate’. Zo nu en dan richt Papa Emeritus III zich tot het publiek, bijvoorbeeld bij de introductie van ‘Body And Blood’ en bij toegift en meezinger ‘Monstrance Clock’, wat overigens bij de afsluiting van de tour in Göteborg op hardhandige wijze het decor vormde van de transitie naar een nieuwe era. Hoogtepunt in de interactie met het publiek is ‘Mummy Dust’, de hardste track van Ceremony And Devotion.
Waar ‘Con Clavi Con Dio’ voor ondergetekende schreeuwt om een uitgestrekte track, komt deze er met een kleine vier minuten bekaaid vanaf. Daarentegen is ‘Ghuleh- Zombie Queen’ met zijn bijna acht minuten een hoogtepunt. Dat is niet wat je met het ingetogen eerste deel verwacht, want na het redelijk compacte geweld van het eerste deel van de tracklist, wordt het tempo flink uit de plaat gehaald. Precies wanneer je denkt beter te kunnen skippen naar ‘Year Zero’, pakt de track je met een dansbaar bas- en drumloopje toch bij de lurven, om uit te bouwen naar een grootse, meeslepende track.
Ghost laat op Ceremony And Devotion het beste werk uit haar oeuvre horen. De interactie met het publiek mag er zijn, het is alleen jammer dat het geen liveregistratie van een compleet concert is. Dat wordt extra duidelijk wanneer bijvoorbeeld het publieksgeluid bij ‘Ghuleh- Zombie Queen’ wordt weggefade. Dat neemt niet weg dat je het album door zijn tracklist graag op repeat zet, al mis je heel stiekem beeldmateriaal voor het theatrale aspect dat voor een band als Ghost van groot belang is.
A Tale Of Golden Keys - Shrimp Hoe je het ook wendt of keert, zeker in de hedendaagse muziekwereld moet je...
Calexico - The Thread That Keeps Us Het mooie aan afstand nemen van dingen die je bezig houden, is dat je in die...