2014-02-20
Vernoem je band naar een snelweg, breng een album uit dat Truth, Love And Liberty heet en meng dat samen met een stevige lepel country en punk. De Amerikaanse band FM359 heeft alle mogelijke ingrediënten erbij gehaald in de poging om een volwaardig road-album te maken. En dat is ze aardig gelukt. De kersverse band is een samenwerking tussen leadzanger Mike McColgan (Street Dogs en Dropkick Murphys) en Rick Barton (Dropkick Murphys), die beiden hun roots in de punkwereld hebben liggen. Met deze plaat doen ze echter afstand van het verleden, want ondanks de overduidelijke invloeden is Truth, Love And Liberty niet alleen voor de punkliefhebber.De sterke opener ‘Some Folks’ brengt direct een hypervrolijke The Kooks-achtige sound, dat als een van de aanstekelijkste nummers van het album smeekt om de repeat-knop. Dit jonge honden-geluid wordt voortgezet op het eveneens vrolijke ‘I’ll Be On My Way’, al klinken de akkoorden en zang hier vrij infantiel en afgezaagd. Een nummer dat leuk is voor je zusje van tien jaar oud. Deze kinderlijke klanken zijn soms ergerlijk saai en voorspelbaar, maar dat is niet het grootste probleem van het album.
Op het derde nummer wordt namelijk duidelijk dat de band met een identiteitscrisis heeft te kampen. Want van de voorheen zeer aanwezige punk is op ‘A Little Sign’ vrijwel niets meer te horen. In plaats daarvan krijgt de luisteraar een flinke portie classic rock voorgeschoteld. De puberale stem van McColgan heeft ineens plaatsgemaakt voor een bluesy Mick Jagger-achtig exemplaar. Het is best een lekker nummer, al voelt het in de uitvoering van deze mannen toch wel als een slap aftreksel van de muziek van de Stones. En ‘Forbidden Love’, dat meer neigt naar de glamrock van T-Rex, klinkt ook zeer bekend (of afgezaagd) in de oren.
Vervolgens maakt classic rock plaats voor een ongewone combinatie van country en punk. ‘When The People Check Out’ laat zien dat de mannen toch wel erg dol zijn op vrolijke meebrul-punk. Helaas klinkt ‘I Saw The Light’ wederom als een persiflage op de Rolling Stones, dat ditmaal wordt uitgevoerd door een lullig country-bandje. Het meezinggehalte is zeer hoog, dus het is een perfect nummer om schaamteloos met je maten mee te lallen onder het genot van een groot glas bier. Dit maakt het echter wel erg lastig om de band nog serieus te nemen. Ook ‘Bring It On’ en ‘It Stays With Me’ ontstijgen dit niveau van oppervlakkigheid helaas niet.
Het album krijgt het voordeel van de twijfel. De band weet best leuke nummers te schrijven, maar echt serieus wordt het nergens. Het genre van classic rock gaat ze op sommige nummers nog best goed af, maar het is wel heel jammer dat clichés steeds de boventoon voeren. Het is te hopen dat FM359 op toekomstig werk wat serieuzer omgaat met genres die wel degelijk serieus zijn bedoeld (al zal dit de mannen waarschijnlijk weinig interesseren). Geslaagde combinatie of niet, de mengelmoes van country en punk is wel zeer gewaagd en de band verdient hiervoor toch enige respect.
.jpg)
Various - The Best Place To Go! Go!Afgelopen december vierde de Amsterdam Beatclub haar tienjarig jubileum met...
-1.jpg)
Scott H. Biram - Nothin`But Blood Scott H. Biram gaat als one man band door het leven. Met de bijnaam The...