.jpg)
2012-05-03
Evolutie en verandering komen een band niet altijd ten goede. Het gros van de fans zweert bij een typisch oergeluid, waardoor men meestal de prijs betaalt voor te veel geëxperimenteer. In het geval van het Zweedse Opeth valt het al bij al nog mee: door hun progressieve invalshoek, gaat de doorsnee fan gemakkelijk mee wanneer ze een andere wind door de muziek laten waaien. Toch was het laatste album Heritage wel een serieuze stap in een andere richting. Vele aanhangers van het eerste uur, waaronder ondergetekende, hadden toch een klein beetje moeite met het vernieuwde geluid, dat neigde naar de progrock uit de jaren zeventig.Gelukkig zijn er nog hun landgenoten In Mourning, die al sinds 2000 aan de lange weg naar de roem timmeren en nu op de proppen komen met hun derde langspeler The Weight Of Oceans. Hun muziek leunt wel heel erg aan bij die van Opeth, maar laat dit nu net een zegen zijn. Eerst en vooral moet er gehamerd worden op het feit dat de jongens echt wel meer zijn dan een klakkeloze kopie van hun leermeesters. Een kalmere track als ‘Celestial Fear’ of het interludium op piano ‘Sirens’ vertonen er bijvoorbeeld weinig overeenkomsten mee.
Maar de typische contrasten die we bij Opeth terugvinden, zijn ook bij hun geluid zeer aanwezig. Diepe grunts worden afgewisseld met zeer zuivere vocalen, terwijl ook zeer aangrijpende, emotionele gitaarpartijen ineens plaats moeten maken voor puur headbangermateriaal. Ook qua epische allure zien we heel wat gelijkenissen. Opener ‘Colossus’ neemt zijn tijd om los te barsten, door heel eenvoudig met een donker synthgeluid van wal te steken, en via een zachte gitaarmelodie over te schakelen op donkere metal. Zo lijken de meeste nummers op dezelfde soort arrangementen te steunen, met alle positieve gevolgen van dien (neem bijvoorbeeld ‘Covergence’, dat echt wel eeuwigheidswaarde heeft).
Nu Opeth wat lijkt te twijfelen over de muzikale richting, is het met andere woorden tijd om iets jongere bands de fakkel te laten overnemen. Zoals In Mourning zich aan ons presenteert, zijn zij alvast een kandidaat om in overweging te nemen. Doom, death en melodie worden op grandioze wijze tot iets zuiver gesmeed en dat verdient enkel maar lof.
.jpg)
Audra Mae - And the Almighty SoundWat word je hier vrolijk van! De zompige en grijze Nederlandse luchten breken...
.jpg)
Mutiny on the Bounty - Trials Net zoals de Belgische jongens van Steak Number Eight vorig jaar de geniale...