RECENSIE: Crappydog - Sure Ain't Getting Any Younger

Crappydog – Sure Ain’t Getting Any Younger
recensie cijfer 2009-12-23 Doodzonde dat de deadline voor het inleveren van eindejaarslijstjes al verstreken is. Crappydog’s eigenzinnige Sure Ain’t Getting Any Younger had ondergetekende er immers graag nog even ergens tussen gepropt. Hoe dan ook, twaalf tracks lang sleept dit project van Erik Vandenberge je door duistere bossen en drassige weilanden om via winderige strandvlaktes nog wat modderige poelen op te zoeken.

Nee, lekker ‘clean’ is dit plaatje niet. En hoewel het allemaal redelijk ongepolijst en aan de basis vrij donker is, klinkt het album nergens echt zwaar op de hand. Integendeel, de speelsheid die Vandenberge en de zijnen bij het musiceren bezigen voorkomt dat immers en maakt het tot een relatief luchtige luistertrip die misschien het best valt te typeren als een groezelige versie van Morphine; maar dan wel een waarbij artiesten als Tom Waits, Stuurbaard Bakkebaard, Woven Hand, De Kift, The Black Keys, Captain Beefheart en Eels ook nog wat in de melk te brokkelen hebben gehad.

Opvallend is trouwens dat heel wat tracks voorzien zijn van field recordings om de specifieke sfeer te optimaliseren. Zo begint de stevig rockende opener ‘Dark’ bijvoorbeeld met het geluid van de onheilspellende wind en een uil en wordt het op en neer hobbelende dodemansliedje ‘Mother’ naar het einde toe doorspekt met het geluid van kerkklokken. Verderop horen we ook nog onder meer meeuwen, regen en onweer voorbijtrekken.

Het is overigens absoluut geen spetterende up-tempo bluesrock à la het overheerlijke ‘Things To Eat’ wat de klok slaat. Het tempo ligt juist regelmatig slepend laag. Hoogtepunten in deze zijn ‘Whisper Tree’, ‘Spider’, ‘Bones’ en ‘Indian With No Land’. Met de afsluitende instrumentale titeltrack gooit Crappydog er nog even een heerlijk ranzige, subliem opgebouwde en net niet ontsporende zigeunerblues tegenaan waarna de play knop al weer snel gevonden is voor een volgende ronde dwarse moerasrock/blues/folk uit Zeeland. Crappy? Hell No!
Recensent:Cyrille Bloemers Artiest:Crappydog Label:Sonic Rendezvous
The New Media – Aidem Wen Eht

The New Media - Aidem wen EhtHet is niet iedereen gegeven, de mogelijkheid muziek te maken om het muziek...

Bon Jovi – The Circle

Bon Jovi - The Circle Als Bon Jovi eind 1986 een hit scoort met ‘You Give Love A Bad Name’ maken...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT