VERSLAG: Marillion Weekend Netherlands - 14/04 - Phil.

Marillion 14/04 Phil.

Marillion is altijd een zeer productieve band gebleven en nog steeds immens populair bij een trouwe fanbase. Veel andere artiesten waar een formatie zoals een wisseling van zanger/frontman plaatsvindt, houden het niet zo lang vol. Net zo hecht als de band is hun schare volgelingen die van over de hele wereld de band achterna reizen. Het Marillion weekend is een soort fanclub gebeuren, maar wel met voor het gewone publiek ook toegankelijke concerten.

Op vrijdag 14 en zaterdag 15 april speelde de symfonische rockformatie in Phil. (Philharmonie voorheen) te Haarlem. Een mooie schouwburg-achtige zaal weliswaar met vloer en staanplaatsen, maar tevens tribunes met vele zitplaatsen. Op de eerste avond wordt deze zaal opgewarmd door het Franse Lazuli, een uitstekende progrockband die zeker in het straatje van de hoofdact past en vooral met uitmuntend gitaarwerk indruk maakt. Voor een voorprogramma krijgen ze misschien net iets te veel speelminuten waardoor de aandacht verslapt, al maken ze het goed met een boeiend slot waarbij de hele band een combinatie van percussie en xylofoon speelt waarbij een herkenbaar Marillion intro verscholen zit.

Iets na 21 uur is het de beurt aan de band waar het allemaal om draait. Zelden was er in een Nederlandse concertlocatie zoveel merchandise te vinden, zelden wordt het toegestaan dat een artiest langer dan 23 uur door mag spelen. Maar hier in Haarlem vinden bijzondere dingen plaats. Veel fans zullen ook een hotel in de buurt hebben en hierdoor hoeft de band niet op de klok te kijken. Van lange progsessies tot 4 minuten songs, het komt allemaal voorbij.

Het prachtige Fantastic Place van het album Marbles, waarbij zanger Steve Hogarth (H.) ook piano speelt is een onbetwistbaar hoogtepunt evenals Afraid Of Sunlight. De geconcentreerd spelende Steve Rothery is een gitarist van de buitencategorie, introvert en bescheiden op het podium maar zijn solo's en techniek zijn ongeevenaard. Op de achtergrond zijn mooie visuals zichtbaar die sfeerbeelden tonen passend bij ieder afzonderlijk nummer. De band is in vorm, het geluid goed, alle instrumenten komen goed afgesteld qua volume over op de zaal. Veel zelfspot en humor is er bij Hogarth die door het enorme oeuvre van de band lang niet altijd meer weet welk nummer ook alweer op welk album stond, dit soort interactie is ook wel tekenend voor een band en trouwe fans die altijd het antwoord wel weten.

Je ontdekt met dit soort avonden ook nummers die je vergeten bent van albums die je lange tijd niet gedraaid hebt. De vraag is wel, hoe leuk is Marillion voor een outsider, die wellicht vooral bekend is met de periode van Misplaced Childhood en Fish nog de zanger was. Bepaalde delen van het concert zullen zeker wat als stroperig ervaren kunnen worden, als de muziek nog niet in je systeem zit. Maar met songs als Map Of The World en het ter nagedachtenis aan John Lennon gespeeld A Voice From The Past raak je ook beginnende fans in het hart die dan vanzelf wel dieper in de moeilijkere Marillion songs wegwijs raken.

De eerste avond is te omschrijven als uptempo, dynamisch met enkele ballads en een goede opbouw tot het einde waarbij Garden Party de zaal uitbunding doet meedansen en zingen. Vintage symfonische rock uit de tijd van Genesis met Peter Gabriel, je hoort die saus terug in dat nummer wat aantoont hoe de sound zich in de loop der jaren ontwikkeld heeft. De tweede avond van het weekend kreeg Podiuminfo als aangename bonus er ook bij. Die was geheel anders van toon maar minstens zo mooi.

Avond twee begint met prachtige, maar vrij zware nummers van het album Brave. Runaway is bitterzoet en melancholisch en deze sfeer maakt de avond wat donkerder en het duurt even voor Marillion de luchtigere toon van de eerste avond ook te pakken heeft. Door songs te spelen waarbij de fans luidkeels mee kunnen zingen (Sugar Mice In The Rain) of met telefoons en lichtjes kunnen zwaaien voelt deze avond wel meer als een gebroederlijke samenkomst. Ook een song met allerlei namen van steden achter elkaar zorgt voor verbinding met de fans van over de hele wereld.

Het is mooi te zien wat deze band nog altijd teweeg brengt, een publiek van met name mensen tussen de 30 en de 60 jaar oud, goede verhouding man/vrouw voor dit genre waar mannen meestal oververtegenwoordigd zijn en dat fanatieke verzamelen van merchandise of uren van tevoren voor de deur wachten wat je bijna alleen bij tienermeisjes en boybands ziet, dat fanatisme leeft bij een ervaren symfoband als Marillion nog steeds. Voor de echte fans was het genieten geblazen met twee unieke avonden.

Voor de outsider, zoals de aanwezige pers, het geinteresseerd luisterende horecapersoneel en mensen die meegesleept zijn door hun partner is het wellicht wat veel om in 1 keer te verwerken, maar ben je zeker geneigd uitgebreid in de discografie van deze band te duiken. Thuis vanuit de luie stoel, met bij voorkeur een goede koptelefoon, al is de intensiteit van het bijwonen van een live show altijd een meerwaarde en zal het bij Marillion ook altijd zijn gezien het niveau van afgelopen weekend in Phil.