VERSLAG: Aldous Harding - 27/11 - Paradiso

Aldous Harding inspireert gevarieerd publiek

Paradiso, de grote zaal, half negen precies. De bandleden van Aldous Harding stellen zich bescheiden op en wachten. Zij weten wat er komen gaat. Schrijdend loopt de Nieuw-Zeelandse zangeres het podium op, gekleed in een witte wijde broek, en een zwarte oversized sweater met een grote witte kraag. In slow motion loopt ze naar de randen van het podium en kijkt ze de zaal in. Het lijkt of ze je aankijkt, maar naar een paar tellen merk je dat ze dwars door je heen kijkt, naar iets waar alleen zij kan komen. Het is doodstil in de zaal. Ze loopt terug, pakt de microfoon, stemt een paar snaren en kijkt nog eens op vóór het eerste accoord aan te slaan van ‘Designer’, de naamgever van haar derde, in april uitgekomen langspeler.

Harding is 29 jaar oud en heeft pas op haar twintigste voor het eerst een gitaar beroerd. Hoewel ze kwetsbaar overkomt, getuigt ze van een sterke innerlijke kracht. In interviews laat ze niet veel los over de betekenis van haar teksten. Haar naamloze debuut gaat voornamelijk over haar angsten, en de opvolger Party over liefde en kracht. Designer zet een breder spectrum neer, met een mix van beide voorgangers. Met meer uptempo doet deze plaat over het algemeen wat vrolijker aan. Relatief gezien natuurlijk, want een donker randje is altijd aanwezig.

In de eerste helft van het concert worden de eerste zes nummers van Designer gespeeld en ook nog in de volgorde van het album. Bij ‘Zoo’ pakt Harding haar akkoestische (Spaanse) gitaar en neemt plaats op een stoel. Nog steeds heeft ze niets gezegd. Nog steeds die tergend langzame bewegingen die, als het nummer wordt ingezet gepaard gaan met wonderlijke gelaatstrekken. In het publiek kijken men elkaar aan, het is wel een beetje vreemd. Theater ? Het is niets voor een vrouw als Harding om haar publiek om de tuin te leiden. Het is intensiteit, en dat slaat over op het publiek. Als een paar nummers later het bloedmooie ‘Imagining My Man’ langskomt, word hier en daar een traantje weggepinkt.

Het is een genot om naar deze vrouw te luisteren. Haar stem is niet eenduidig, en varieert per lied. De band is goed op haar (grillen) afgestemd, wat bij meerstemmigheid leid tot hoogtepunten. Op de track ‘Damn’ speelt ze zij aan zij samen met de (vrouwelijke) keyboardspeler, en er is veelvuldig contact met de overige bandleden. Na een gevoelig gezongen cover van Gerry Rafferty (‘Right Down The Line’), wordt een bijzonder concert afgesloten met ‘Old Peel’. En, inmiddels onverwacht, spreekt Harding toch nog een paar woorden tot het publiek; I am sorry that I didn´t speak to you, but I do not know what to say…