VERSLAG: Leon Bridges - 01/11 - AFAS Live

Leon Bridges

Je kan niks dan respect hebben voor de creatieve struggle van Leon Bridges. De Amerikaanse zanger brak door met een prachtige retroplaat die hem veel publiek en een Grammy nominatie opleverde. Op elk blank festival was de act een succes, maar op een gegeven moment speelde Leon Bridges voor een gekleurd publiek en zag de zanger dat zijn muziek hier helemaal niet zo aansloeg. Met dit besef ging hij aan de slag met zijn tweede plaat. Good Thing is een prima cd geworden waarbij juist goed gekeken is naar artiesten als Parliament en Maxwell.

De gewenste transitie is niet makkelijk. Op donderdagavond staat hij toch weer in Nederland voor een vrijwel volledig blanke publiek. En wat is dan de koers die je kiest? Ga je vermaken, verleiden of propageren?

Het is al snel duidelijk dat Leon Bridges sowieso niet gemakkelijk het publiek gaat vermaken met nummers van zijn eerste album. Er staan geen blazers op het podium, maar wel twee gitaristen. Met de twee eerste nummers van zijn laatste album is de toon gezet. ‘Bad Bad News’ is lekker funky en wordt extra swingend met een muzikaal intermezzo dat zo bij Isaac Hayes lijkt geleend. Toch is de ontvangst mat. Dit is niet waar dit publiek voor gekomen is. Zo weet ook Bridges die schuchter opmerkt dat het nummer wellicht A Little Too New is.

Hij geeft echter niet makkelijk gehoor aan de wens tot meer retro. Langzaam verleidt hij het publiek naar zijn muzikale wereld. Tijdens de oude liedjes hoor je een zacht hummend geluid door de zaal galmen. Iedereen zingt langzaam mee. Bridges verleidt met een herkenbare intro, maar geeft de nummers dan toch een Texaanse blues interpretatie of trekt je als een Maxwell mee zijn slaapkamer in. Dit voert iedereen langzaam naar de muziek die Bridges zelf zo graag wil spelen. Er staan veel oude liedjes op het programma. Keer op keer worden ze in een jasje gehesen die meer doet denken aan de muzikale helden van Bridges en minder aan de soul van Otis Redding en Sam Cooke.

Toegegeven; de saxofoon komt ook nog tweemaal langs. Op deze momenten verruilt de keyboardspeler zijn toetsen voor koperwerk. Ook hier worden geen concessies gedaan. Hij speelt een jazzy interpretatie. Meer Kamasi Washington dan St. Paul & The Broken Bones. Desondanks levert de eerste solo het beste kippenvelmoment van de avond op.

Leon Bridges doet goed zijn best. Hij wil dit blanke middenklasse publiek houden, maar tegelijkertijd zijn hart volgen met de muziek waar hij zelf warm van wordt. Je ziet hem op het podium genieten met vrolijke danspasjes. Hier en daar zie je dan toch een blanke heup zwaaien of een hand de lucht in gaan. Het is geen gemakkelijke overwinning, maar Bridges heeft ongetwijfeld de interesse gewekt van verschillende aanwezigen om toch eens beter in de geschiedenis van de soul te duiken.