VERSLAG: Kasabian - 09/11 - AFAS Live

Kasabian

Poeh, hadden we in Nederland maar een band als Kasabian, hè? Waar de niet al te volle AFAS Live vrijwel alleen maar gevuld is met Britten die ieder nummer woord voor woord meezingen, moeten wij het - wat dit betreft - doen met acts als Guus Meeuwis en Blof. Als we zouden moeten kiezen…

Het blijft een mooi gezicht, zo’n zaal vol met dronken en/of stonede fans die praktisch ieder woord mee blèren en ook nog eens enorm enthousiast zijn. We kennen het inmiddels wel van de band uit Leicester, die in de afgelopen twintig jaar zo’n fanbase heeft opgebouwd dat die niet te beroerd is om zanger Tom Meighan, muziekwonder Sergio Pizzorno en hun bandleden na te reizen. Zelfs niet als ze eens een wat mindere plaat loslaten, zo blijkt vanavond maar weer.

Want god, ja, het dit jaar verschenen For Crying Out Loud is best een vermakelijk album, maar het is ook zeker geen meesterwerk. Er staan wat leuke, vrij typische Kasabian-nummers op (en die staan vanavond dan ook op de setlist), maar muzikaal boeit het allemaal bar weinig. Het lijkt echter alsof de band daar inmiddels wel een beetje in is berust, het feit dat ze - na hun titelloze debuut en opvolger Empire - het niveau van een gemiddelde festivalact niet meer gaan overtreffen.

Om twee redenen is daar niets mis mee, namelijk: welke vergelijkbare act houdt het op dit niveau nou doodeenvoudig twee decennia vol? En vooral: Kasabian pretendeert inmiddels ook vooral helemaal niets anders te zijn. Dat is ergens een beetje pijnlijk, zo schemert vanavond een beetje door, maar aan de andere kant staat deze rol ze ook gewoon heel goed. Meighan die vol branie een beetje in de microfoon blaft, Pizzorno - nog slechts op momenten een schim van wat hij was - die hem hier en daar aanvult en het publiek nog maar eens op zweept (alsof ze dat nog nodig hebben!) en ondertussen vooral een paar duizend man die compleet aan hun voeten liggen en die zich helemaal laten gaan.

Volwassen mannen zijn compleet van de kaart doordat ze zich een ongeluk blowen, vrouwen van middelbare leeftijd gooien onophoudelijk met bier en helemaal bovenin - de tribunes zijn opgeklapt - op het balkon staat een paar meisjes in het begin van hun puberteit het allemaal vermaakt gade te slaan. Ondertussen mag de beveiliging af en aan rennen om mensen van schouders te plukken, iets dat ze op een gegeven moment ook maar gewoon opgeven en schreeuwt Meighan nog maar eens ‘mosh-pit mosh-pit!’ in zijn microfoon. Het is ergens jammer dat Kasabian naar dit niveau is afgegleden, maar heel eerlijk? Het is ook wel goed zo.