VERSLAG: Oneohtrix Point Never - 23/02 - Muziekgebouw aan 't IJ

Oneohtrix Point Never blijft ongrijpbaar

Oneohtrix Point Never (OPN) is een gedroomde act voor de concertreeks The Rest Is Noise in het Muziekgebouw aan ’t IJ. In 2013 maakte Daniel Lopatin – de man achter OPN – de overstap naar Warp. De twee albums die hij sindsdien onder de naam OPN heeft uitgebracht, hebben zijn aanzien in het elektronicawereldje alleen maar groter gemaakt. Met name het in 2015 uitgebrachte Garden Of Delete was vernieuwend. Uit het gebruik van kitscherige elementen kwam een intrigerend album voort. In het Muziekgebouw presenteert OPN zijn Garden Of Delete.

De grote zaal is omgevormd tot een compacte ruimte, waarbij de stoelen verwijderd zijn. Een liveshow van OPN is dan ook deels een lijflijke ervaring. Op de momenten dat Lopatin en zijn kompaan Nate Boyce alle registers opentrekken, dient de trillende vloer als een extra component. Boyce is sinds Garden Of Delete niet langer enkel verantwoordelijk voor de visuals. Als gitarist staat hij Lopatin op het podium bij.

In het Muziekgebouw blijkt OPN live nog minder grijpbaar te zijn dan op het meest recente album het geval is. Lopatin en Boyce tonen op momenten aan dat ze het in zich hebben om een intense ervaring te creëren. Felle lichten en hevig gedreun zijn in combinatie met een Garden Of Delete-melodie een feest voor de zintuigen. Desalniettemin kiest het duo niet al te vaak voor dit recept. De show herbergt ook weinig interessante passages, die nergens toe leiden. Lopatin heeft de macht in handen om de duur van deze momenten te bepalen.

De show van vanavond maakt, in lijn met Lopatins studiowerk, duidelijk dat hij niet alleen waarde hecht aan esthetiek. Een OPN-show biedt ook ruimte om te reflecteren op wat muziek anno 2016 is en in wat voor soort wereld we leven. Lopatins hevig vervormende vocale bijdragen, die vaak klinken als geschreeuw uit een horror trash klassieker, zijn een voorbeeld van een compleet andere benadering van muziek dan bij het gros van de hedendaagse musici het geval is. Zijn reflexieve aanpak herbergt ook zelfreflectie: het voorstellen van Boyce verzandt in een onverstaanbare wirwar van geluiden.

De gekte van ‘I Bite Through It’ is één van de hoogtepunten van de show. Het brengt het besef dat de reflexieve elementen en Boyce’s weinig houvast biedende visuals weliswaar intrigeren, maar dat de momenten waarop OPN het maken van goede muziek voorop stelt het meest de moeite waard zijn. Deze Garden Of Delete show hinkt op twee gedachten, die moeizaam te verenigen zijn. OPN komt echter een heel eind.