VERSLAG: The Prodigy - 18/11 - Ziggo Dome

The Prodigy Ziggo Dome

Afgelopen woensdagavond mochten de Britten van The Prodigy losgaan in Ziggo Dome in Amsterdam. Helaas niet volledig uitverkocht, maar nog altijd met genoeg fans om die maar al te graag mee feesten op de energieke tonen van… ja wat is het eigenlijk… Rave? Breakbeat? Electropunk? Niet iedereen kan het eens worden over een genre, maar wat maakt het uit. The Prodigy staat garant voor een intense, oppeppende avond.

Voordat het zover is, is het podium voor Public Enemy. Deze hiphoppers van het eerste uur staan bekend om hun maatschappijkritische teksten en hoewel ze al vanaf begin jaren tachtig meedraaien in de muziekwereld is - vrij uniek - hun samenstelling nauwelijks veranderd. Woensdagavond zijn er genoeg fans die puur voor het voorprogramma naar Ziggo Dome zijn afgereisd, maar helaas staan de Amerikaanse rappers toch voor slechts een half gevulde zaal. De rest van de toegestroomde fans staat buiten in de net zo hard stromende regen te wachten tot de rij opschiet en ze door de strenge controle naar binnen mogen. Jammer, want de meesten kunnen bij binnenkomst wel een opwarmertje gebruiken. Desalniettemin is iedereen - zowel met als zonder keiharde hiphop nagalmend in de oren - volledig klaar voor The Prodigy en als de lichten in de zaal uitgaan en het logo van de band begint te zoemen en ruisen met een soort testbeeld trilt ook de lucht in Ziggo Dome van verwachting.

In een grote science fiction achtige opstelling hangen boven het podium flinke lampen in een cirkelvorm. De volledige unit lijkt wel een soort ruimteschip als er felle stroboscoopflitsen uit schieten. Het hele podium ziet er overigens vrij futuristisch uit met de drumkit op een verhoging en hier omheen verschillende stellages met meer lampen en een rits grote parasolachtige schermen die opengeklapt richting zaal achter de instrumenten staan. Als achtergrond is op een gigantisch scherm de cover van laatste uitgebrachte album The Day Is My Enemy te zien en terwijl we alles nog in ons opnemen, stuiteren Keith Flint en co onder de herkenbare tonen van ‘Breathe’ het podium op. Het publiek neemt het hoge energielevel van de bandleden snel over en de microfoons zijn nog niet opgepakt of de bekers bier vliegen ons al om de oren. Terwijl we de eerste rondmaaiende armen nog vakkundig ontwijken, hadden de lyrics “breathe with me… come play my game…” niet toepasselijker kunnen zijn. Ziggo Dome is zeer zeker klaar om te spelen.

Met maar een minimale adempauze gaan de heren door met ‘Nasty’. Om ons heen lijkt vrijwel iedereen dit nummer van The Day Is My Enemy net zo door en door te kennen als het volgende wat oudere ‘Omen’ en non stop wordt vanuit de zaal hyperactief bewogen en mee gebruld. De tour draait natuurlijk om het nieuwste album, maar The Prodigy wisselt het oude(re) en nieuwe werk netjes en overzichtelijk af. Maar uiteindelijk maakt het helemaal niets uit wat er precies gespeeld wordt, want de fans blèren ‘Roadblox’ en ‘Rok-Weiler’ net zo hard mee als de klassieker ‘Firestarter’. En onder de steeds maar hard flitsende lichten in groen, rood, blauw of wit wordt even hard gesprongen op titelsong ‘The Day Is My Enemy’ en ‘Beyond the Deathray’ als op ‘Voodoo People’, of later op ‘Invaders Must Die’. En elke hard geschreeuwde vraag tussen de nummers door, wordt onverminderd energiek beantwoord… “Where are my party people…?” Wat ons betreft allemaal in Ziggo Dome vanavond want de sfeer blijft hyper en opzwepend tot het eind toe en bij elk nummer lijkt iedereen weer opnieuw met een 100% volle batterij te beginnen.

Ondertussen lijkt op de twee schermen naast het podium de batterij juist half leeg; de beelden worden vanaf het podium uitgezonden, maar in ruis of zwart-wit negatief vorm. Voor de wat kleinere mensen in de zaal misschien onhandig, maar het past wel bij de ruwe intense ongepolijste sfeer van The Prodigy. Op deze manier verloopt het hele concert: hard, opzwepend, rauw en vol energie. Niet alleen Flint, maar ook collega Maxim Reality met de typische schmink op zijn gezicht en strak staande aderen in zijn hals weet na jarenlange ervaring nog steeds hoe ze hun toeschouwers meekrijgen in hun spel. En daar zit ‘m de crux voor ons: dit is exact wat je van The Prodigy verwacht en het is lekker om in mee te gaan. Maar aan de andere kant, dit is exact wat je verwacht… niets meer dan dat, niets verrassends… De vraag is of dit nodig is. Wij laten het antwoord in het midden, want dit is overduidelijk wel waar de toeschouwers voor komen. En moet een band als The Prodigy eigenlijk nog wel streven naar vernieuwing, als ze dat moment al jaren geleden aangegrepen hebben en nog steeds scoren met dit ‘winning team’? Het zijn vragen waar we geen eenduidig antwoord op kunnen geven; de meningen hierover zullen gisteravond in Ziggo Dome ook verschillend zijn geweest. Een ding is echter wel duidelijk: het dak ging er af.

Met ‘Smack My Bitch Up’ als afsluiter lijkt het over en sluiten te zijn, maar we worden op een flinke toegift getrakteerd met onder andere ‘Wall of Death’ en ‘Take Me tot he Hospital’. En onder de begeleidende zeer bekende melodie van ‘Out of Space’ gaan dan toch de lichten aan en is te zien wat voor plakkerige, stinkende ravage Ziggo Dome is geworden. Glijdend over lagen plastic bekers en plasjes bier schuifelen we tussen dampende bezoekers met koortsachtig glimmende ogen en gelukzalige glimlachen de kou in. Twintig nummers hebben de Britten er doorheen geknald, op een tempo waar je u tegen zegt, met een intense energie die geen moment afnam. Dus verrassend of niet, respect krijgt The Prodigy in ieder geval.