VERSLAG: Nicolas Jaar - 8/11 - Doornroosje

Nicolas Jaar - 8/11 - Doornroosje

Een feest hoorde het te zijn, maar achteraf gezien is het een mooie case voor een opleiding communicatie. Een goed voorbeeld van hoe je als poppodium niet moet communiceren over je evenement naar je publiek toe. Te laat en te beperkt werden bezoekers geïnformeerd. Vijf dagen voor aanvang bleek Jaar maar twee uurtjes te draaien; tot twaalf uur. Supportact Reza Athar was ons beloofd, maar kwam niet. Tot hoe laat de avond door zou gaan werd ook niet duidelijk. En juist op een zondag is het wel handig als je weet waar je aan toe bent. Werkzaamheden aan het spoor dragen daar natuurlijk ook niet aan bij. De avond leek op deze manier zo onaantrekkelijk mogelijk gemaakt te worden.

Dat zag je ook terug aan de hoeveelheid tickets die aangeboden werden op de Facebookpagina en Ticketswap. Nog nooit heb ik de dump naar kaartjes groter gezien dan de vraag naar tickets voor een uitverkocht concert.

Het mooie van dit alles is dat de verwachting van de rest van de avond automatisch naar beneden wordt bijgesteld. Terwijl Jaar daar natuurlijk niets aan kan doen. Het resulteert in een adembenemende show van techno, ambient en zelfs industrial. Hoewel het een dj-set is, voelt dat helemaal niet zo. Met een acht minuten durende intro weet de New Yorkse Chileen direct de aandacht van de zaal te pakken. Jaar maakt het zichzelf niet te makkelijk door simpelweg plaatje na plaatje aan elkaar te rijgen. Het is laag voor laag bouwen aan een skyline. Groots opgezet, maar met veel tijd en ruimte voor de rauwe geluiden. Het warme geknetter van vinyl zorgt voor de basis, terwijl er nog geen basdrum aan te pas is gekomen. Als die eenmaal komt, is de euforie groot.

De dynamiek is daardoor wel voorspelbaar: nadat de bas er een paar minuten is, ebt die weg en wordt er weer geschetst aan een nieuwe muziekkolos. In totaliteit zijn het muzikale kunststukken die ingenieus in elkaar worden gezet. Constant valt er een element te herkennen uit de platenkast van Jaar, maar het is op een unieke wijze vermengt met andere onderdelen. Zo leent hij ook stukken van Booka Shade, Massive Attack en zijproject Darkside.

Het is dan ook moeilijk om afscheid te moeten nemen na een uur, maar de NS dwingt me. De spanning voelde je in de zaal en de set werd steeds maar weer uitgebouwd en opgezweept. Als een muzikale Rem Koolhaas werd er gebouwd aan een prachtige wolkenkrabber in Doornroosje. Maar wat een skyline had moeten worden, eindigde voor mij als een Sagrada Familia. Gegrift in je geheugen, met een bittere bijsmaak van de onvolmaaktheid.