VERSLAG: Kamasi Washington - 5/11 - Bitterzoet

Een jazzheld zonder opsmuk

Met zijn rechtervuist in de lucht blaast Kamasi Washington zijn laatste tonen van de avond. Het is een avond waarop de Amerikaanse saxofonist bewijst dat hij nu, zo kort na zijn doorbraak, al bij de grote heren van de jazz hoort. Zijn spel is groots, hij heeft een zeer sterke groep muzikanten (The Next Step) om zich heen en het materiaal van The Epic blijkt een heerlijke bron te zijn om uit te putten.

Aan voorzichtig beginnen doen Washington en The Next Step niet. ‘Askim’ is een opener om u tegen te zeggen, waarbij de solo's je meteen om de oren vliegen. De keytarsolo mag wat kitscherig aandoen, maar gelukkig neemt Washington het stokje al snel over. Hoewel het is gelukt om twee drumstellen kwijt te kunnen op het toch niet al te grote podium van Bitterzoet, overheersen de drummers niet. De blikvangers staan aan de voorkant van de bühne.

Neem zangeres Patrice Quinn, die volledig bevangen lijkt te zijn door de muziek. Haar armen schieten alle kanten uit tijdens haar dansbewegingen, het plezier straalt van haar gezicht af. Een erg grote rol heeft ze vanavond niet, maar haar weinig karakteristieke stemgeluid sluit goed aan bij de muziek. Naast haar staat echter de man waar het om gaat. Washington blaast - veelal met zijn ogen dicht - alsof het geen enkele moeite komt. Zijn vingervlugheid strookt niet met zijn rijzige gestalte, maar dat maakt hetgeen hij laat horen des te indrukwekkender.

Het spel tussen trombonist Ryan Porter en Washington in ‘Leroy and Lanisha’ is één van de elementen, die deze show de categorie ‘sterke concerten’ doen ontstijgen. Het pakkende motief dient slechts als voorspel. Met name Washingtons solo’s benaderen vervolgens de perfectie. Ze zijn technisch sterk, maar vooral meeslepend. Washington is een saxofonist met een bijzondere gave: ook zonder al te veel gepiel weet hij te betoveren.

De overbodige drumsolo’s na ‘Re Run’ daargelaten, valt er weinig aan te merken op Washington en The Next Step. De bandleider laat iedereen uitgebreid aan bod komen. Zo is er een nummer van bassist - en dan ook zanger - Miles Mosley in de setlist opgenomen. Het tijdens de opnamesessies van The Epic ontstane funknummer valt niet uit de toon.

Waar Washington zijn muzikaliteit deels aan te danken heeft, wordt vervolgens duidelijk als zijn vader het podium betreedt. Tijdens de tweede helft van het optreden speelt Rickey Washington op zijn sopraansax mee, en hij doet dat verdienstelijk. Ondanks al zijn eigen muzikale vernuft en dat om hem heen blijft zoon Kamasi, op het eerder genoemde overwinningsteken met zijn vuist na, de rust zelve. Misschien is hij wel veel cooler dan zijn vriendjes FlyLo en Kendrick Lamar.