VERSLAG: LostProphets - 27/4 - Melkweg

LostProphets - 27/04 - Melkweg

Dopamine wordt gevormd door vier heren afkomstig uit Groot Brittannië. In 2003 kwam de eerste EP uit van deze band. The Time It Takes To Let Go. Hierna volgde al snel A Lesson In Dying’. Inmiddels heeft de band zijn debuutalbum uitgebracht in 2005, Auditioning My Escape Plan. In zijn korte bestaan is de band erg succesvol. De mannen hebben inmiddels op alle grote podia in Europa gestaan en gespeeld met onder andere Underoath en Funeral For A Friend. Vanavond staan ze op de planken als voorprogramma van LostProphets. Door oponthoud in het openbaar vervoer, mist uw reviewer van vandaag het optreden van Dopamine bijna volledig. Bij binnenkomst spelen ze het laatste nummer. De vijf minuten die nog resteren zijn de moeite waard en gaan te snel voorbij. Een lekkere opwarmer van de avond. Hopelijk spelen ze snel weer een show in Nederland. De nieuwsgierigheid is in ieder geval gewekt.

Het wachten is op LostProphets. Het ombouwen gaat erg snel, maar het duurt lang voordat de mannen het podium betreden. De mannen komen eindelijk het podium op, een half uur later dan gepland. Het publiek gaat helemaal uit zijn dak en zo blijkt het wachten meer dan waard te zijn geweest. Ongeveer zes nummers onderweg en de mannen nemen al een korte break. Wanneer zanger Ian Watkins terugkomt en roept ”This is a song, where you can scream your heart out!” ontploft de Melkweg zo wat. ‘Rooftops‘ knalt uit de speakers en de Melkweg verandert in één grote springende en schreeuwende massa. Helaas zakt het spel van de mannen hierna als een kaartenhuis in elkaar. Ze spelen niet meer zo strak en de zang lijkt ook steeds minder te worden. Gelukkig blijft de sfeer er goed in zitten en stoort het publiek zich niet aan de mindere prestaties op het podium. Bij de laatste twee nummers hebben de mannen zich herpakt. ‘A Town Called Hipocrisy’ is het laatste nummer waarvan we mogen genieten deze avond en dat gebeurt dan ook met volle teugen. Iedereen zingt mee en Ian Watkins is zelf bijna niet meer te verstaan.

Na iets meer dan een uur is het helaas al afgelopen. De mannen komen ook niet meer terug, terwijl het publiek hier massaal om vraagt: “We want more!”. Het was zeker een avond vol met goede muziek, helaas wel een wat kort optreden en ook de prestaties van de hoofdact van deze avond wisselde nogal. Op pinkpop krijgen de heren van LostProphets de kans om het goed te maken.