VERSLAG: Fuzz - 26/9 - Bitterzoet

Fuzz introduceert zich vol overtuiging

Waar Ty Segall komt is het feest. Het garage-icoon uit Californië legt nu al een aantal jaar op rij een enorme productiviteit aan de dag. Ook dit jaar is dat niet anders. Eerst was er het ingetogen Sleeper, om daar vervolgens overheen te blazen met het nieuwe project Fuzz. Het trio Segall, Moothart en Cosio grijpt terug naar het geluid van bands als Led Zeppelin en Black Sabbath, maar geeft er wel een garagetwist aan. Live staat het, nog voor het debuut officieel is verschenen, vanaf de eerste minuut als een huis.

Wat klinken de coupletten van ‘Preacher’ braaf als je het vergelijkt met het razende, alle kanten op scheurende refrein. Distortion is de beste vriend van gitarist Charlie Moothart. Ja, Segall raakt voor de verandering vanavond geen gitaar aan. Ook drummend blijkt hij zijn mannetje te staan. Het zal technisch gezien allemaal wel beter kunnen, maar in deze formatie doet hij wat nodig is. Met zijn constante geroffel zweept Segall zijn kameraden naast hem op om hun hele hebben en houden in de muziek te leggen.

Na een verbluffend begin neemt Fuzz geen gas meer terug. Wat hebben ze steengoede riffs in handen met onder andere ‘Fuzz’s Fourth Dream’ en ‘Sleigh Ride’. Cosio plukt die net zo makkelijk uit zijn basgitaar als Moothart aan de andere kant van het drumstel. Het donkere Bitterzoet toont zich een perfect zaaltje voor Fuzz en het enthousiaste publiek geeft het trio de respons die het verdient.

Bij zoveel geweld neem je kleine foutjes maar al te graag voor lief. Aan ‘What’s In My Head’ moet een tweede begin te pas komen na wat onduidelijkheid. Het hoort ook een beetje bij de garagekant van Fuzz, dat bij dit nummer misschien wel het meest naar het al bekende talent van Ty Segall kruipt. Ontdaan van alle fuzz zou er alsnog een ijzersterke popmelodie resteren. Het gitaarloopje naar het einde toe lijkt een vriendelijk knikje te zijn naar Jimi Hendrix, niet de enige oude held met een eerbetoon.

De King Crimson cover ‘21st Century Schizoid Man’ mag er namelijk zeker zijn. Stevig ingekort weliswaar, maar wat een kwaliteit. Hoog tempo, scheurende gitaar en een ronkende bas. Fuzz overwint met ogenschijnlijk gemak.