VERSLAG: The Darkness - 27/2 - Paradiso

The Darkness

Op 27 februari 2013 is het dan zover. De britse rockers van The Darkness – bekend van de hits “I Believe in A Thing Called Love” en het uiterst krankzinnige “Christmas Time” – spelen eindelijk weer eens een riedeltje in Paradiso te Amsterdam. De geinponems hebben een lange break achter de rug gehad nadat het duidelijk werd dat zanger Justin Hawkins met een ernstige drugsverslaving kampte en daarvoor naar rehab toe moest. Het eerste concert na de break in Nederland was als support act voor Lady Gaga in het Ziggo Dome vorig jaar, maar nu zullen zij het samen met openingsact Ultrasound waar moeten gaan maken.

En de award voor slechtste openingsact van 2013 gaat naar Ultrasound! De band scoort een 10+ op de waarom-was-ik-ook-alweer-vroeg-gekomen meter. Al vanaf de eerste klanken is het te horen dat de band zich inhoudt. Dat de band niet durft. Alle nummers klinken alsof vijftienjarige jochies proberen Joy Division of The Cure na te doen. Met uitzondering van het feit dat de band niet bestaat uit vijftienjarige jochies, maar uit volwassen mannen en een vrouw. Echter doet de zanger met zijn South Park stropdas ook niet veel moeite om serieus over te komen. Ultrasound doet een beetje aan als een pijnlijke gimmick. Alsof The Darkness heeft gezegd: ‘nou, openen jullie maar voor ons, want dan zien we er sowieso beter uit.’ Dat moet vast de bedoeling niet zijn geweest. Het publiek kakt letterlijk in (er staan meerdere mensen te gapen!) als de band het laatste nummer in zet en bij de laatste minuut van het nummer wordt de band zelfs weggeboo’d. Auw, auw, auw.

Dan volgt tamelijk snel The Darkness. Vanaf het moment dat Justin Hawkins in zijn gestreepte pakje de bühne oploopt ligt het publiek in de palm van zijn hand. Justin zijn charme werken aanstekelijk en al zijn grapjes worden (ondanks dat hij een enorm Brits accent heeft) begrepen en de zaal gaat op in de komedieshow die ‘de tussenpraatjes van Justin’ wordt genoemd.

Ook het spel van The Darkness is retestrak. Bij het einde van “Givin’ Up” wordt – net als op de CD ‘Permission to Land’ – feilloos doorgegaan op “Stuck in a Rut”. Justin lijkt ook goed bij stem en alle hoge noten worden zonder moeite gehaald. Soms verzint hij er ter plekke nog een paar bij en laat hij het publiek er nog een paar zingen.

Ook de instrumenten – en dan vooral gitarist en broertje van zanger Justin Dan Hawkins – doen het echt heel erg goed. Er zijn bijna geen foutjes te ontdekken in het spel en je ziet het plezier er bij de andere bandleden ook van af stralen. Soms is het allemaal nog wel iets te ingestudeerd, zo gaan de bassist en de gitarist allebei lijnrecht aan een kant van de drummer staan met hun gitaren, maar dat mag de pret niet drukken. Dat blijkt het publiek alleen nog maar wilder te maken. Zo ook bij de eerste afsluiter “I Believe In A Thing Called Love”. Als Justin alleen al de akkoorden aanslaat wordt het publiek gek.

Nadat het concert is afgelopen is het duidelijk: The Darkness heeft door hoe een performance werkt. Het is echter geen trucje: zij zijn van nature gewoon rasentertainers. Als Justin nu nog één keer roept dat The Darkness de allerbeste band van de wereld is dan zal ik hier – na deze avond – nooit meer iets tegen in brengen.