VERSLAG: The Shavers - 23 juni - Kasteel

The Shavers in Het Kasteel, deel 1

Popppodium 'Het Kasteel' in Alphen a/d Rijn is een tijd lang gesloten geweest voor een verbouwing. Inmiddels is het pand inwendig flink op de schop genomen en gemoderniseerd. Een echte vuige en ruige rock&roll-sfeer zal er echter voorlopig nog niet hangen. Daarvoor moet de zaal eerst weer een paar decennia intensief gebruikt gaan worden.

Vanavond opent het korte nummers beukende speedartrock trio Rene SG. Het geluid is opvallend goed tijdens de met tientallen nummers gevulde set. Rene SG houdt niet van overbodige opsmuk. Kort, strak en keihard rocken is wat deze mannen doen. Nummers duren meestal niet veel langer dan een seconde of veertig en behelzen niet veel meer dan een eenvoudig en aantal maal herhaald refrein. Qua thematiek komt Rene SG niet veel verder dan op verschillende manieren bijvoeglijk gebruikte 'fuck' en het zelfstandig naamwoord ´hell´. Geniale muziek is het niet, maar rocken doet het wel: fucking hell!

Als goede brug tussen de rock van Rene SG en de surfrock&roll van The Shavers is de nieuwe band van voormalig Treble Spankers gitarist Phantom Frank ingehuurd. The Phantom Four grossieren in heerlijke surf. Net als de Treble Spankers eigenlijk, die alweer meer dan tien jaar geleden grote successen vierden. De band speelt volledig instrumentaal. Hoewel eerdere Phantom Four-shows die ik bijwoonde er van getuigden dat het prima uit je dak gaan is op de nummers van de vier, blijft het publiek in Alphen wat afwachtend. Gaandeweg lijkt men wel wat enthousiaster te worden, maar dichterbij het podium komen of een dansje doen is er vandaag niet bij.

De mooie nummers komen goed uit de verf. Hét hoogtepunt van de show is het opzwepende nummer waarin de speciale gitaar met extra harpsnaren gehanteerd wordt. Hoe dit instrument genoemd moet worden weet ik niet. Dat de Phantom niet alleen de gewone gitaar, maar ook dit mysterieuze instrument echter goed onder controle heeft én op een muzikaal interessante manier weet te gebruiken, staat als een paal boven water.

The Phantom Four gaat door het leven zonder zingende frontman. Doordat de gitaristen vooraan het podium staan en het publiek flink bij de show wordt betrokken, weet de band de aanwezigen toch te boeien. Aan het eind van de set maakt de band (inclusief de drummer, die zijn ride-bekken meeneemt) een uitstapje de zaal in, waardoor er een nog onvergetelijkere indruk gemaakt wordt.