VERSLAG: Fink - 22/4 - Hedon

Fink - 22/4 - Hedon

Terwijl de wind en kou de fietsers van de weg blazen, is het in Hedon juist bloedheet. De kleine Zwolse zaal is uitverkocht en gevuld met publiek uit het gehele land. Wat brengt hen naar het verre oosten? Fin Greenall. Ofwel: Fink.

Op het podium verschijnt een schattig Schots meisje. Met een zachte stem zegt ze: “Hoi, ik ben Rachel” in de microfoon. De luidruchtige mensen zijn meteen stil als Rachel Sermanni pogingen doet om Nederlands te praten. Haar muziek past perfect bij haar lieve uiterlijk, in een wijde trui met haar haar losjes vastgemaakt, zingt ze lichte popsongs met behulp van een akoestische gitaar.

Toch verdient ze meer credit dan alleen; dat lieve, rustige meisje. Rachel beschikt over een mooie stem. Haar hoge tonen zijn zuiver en vrouwelijk, terwijl ze ook over een stoer laag geluid beschikt. Elk nummer bevat het beste van deze twee werelden. Toch is het allemaal net iets te lief en te veilig, maar een goed begin van de avond.

Het decor is in mindere mate bijzonder te noemen. Slechts een handjevol IKEA bureaulampen verlichten Fink. De set bestaat voornamelijk uit songs van zijn laatste album Perfect Darkness. Met datzelfde album stond hij vorig jaar op Lowlands, eveneens op een zondag, in de India tent voor een grote groep belangstellenden. De show daar was zo goed, dat er behalve een uitzending op Nederland 3, ook nog maanden over gepraat werd. De Engelsman verwachtte al dat zijn album het goed zou doen op festivals, vertelde hij op Nu.nl. Maar in het kleine Hedon blijkt dat het album sowieso live fantastisch is. Bekendere nummers zoals 'Yesterday Was Hard on All of Us' en 'Berlin Sunrise' klinken live beter dan op de plaat. Zijn stem is rauwer en zijn spel nog iets meer divers. En 'Fear Is Like Fire' is bijna een powerpunknummer in Zwolle vanavond.

Dat de show al maanden van tevoren compleet uitverkocht is, was niet geheel onverwacht. Fink heeft een lange lijst van albums, eerst als techno-dj en daarna als singer-songwriter. De muzikant staat niet stil en blijft zijn muziek doorontwikkelen. Zo ook zijn stem; lijkt hij op zijn debuut als singer-songwriter Biscuits For Breakfast nog een jongeman, inmiddels klinkt er een behoorlijk doorleefde stem.

Maar ook de tweede stem is benoemenswaardig. De drummer weet afwisselend zijn drumstel wild te bespelen tot subtiele klanken te creëren. Daarnaast speelt hij gitaar en zingt een zuivere tweede stem. Fink draait op muzikaliteit. Zijn kennis van muziek en klanken brengen het publiek in extase. Met open mond en ogen dicht worden ze meegevoerd door het akoestische 'Pretty Little Thing'.

Fink is live een artiest die je alleen maar kan waarderen. Zelfs als zijn donkere folkmuziek niet jouw stijl is, zal hij respect afdwingen bij iedereen die hem ziet. Met zijn muzikaliteit, zijn stem en vooral met zijn sterke songs. Klinkt als een hoogtepunt van zijn carrière of zou hij zich nog verder kunnen ontwikkelen?