VERSLAG:
Kitty, Daisy & Lewis
De leukste cd van 2011 komt ongetwijfeld op naam van Kitty, Daisy & Lewis. De jaren ’50-sound van de jong-twintigers was al bijzonder aanstekelijk op hun titelloze debuut vol covers, maar nieuweling Smoking In Heaven is nog een flinke gradatie sterker, leuker en opwindender. Dat zou live een sensatie kunnen gaan worden, maar dat is het momenteel nog niet.
Het concert in De Melkweg kent haar absolute hoogtepunten, maar door de irritant lange pauzes tussen de nummers door is de magie na zo’n hoogtepunt al snel weg. Kitty, Daisy en Lewis wisselen namelijk nog eens van positie, omdat ze alle drie soms drummen, gitaarspelen, zingen of de toetsen bedienen. Het toont de muzikaliteit van de drie, maar deze wisselingen gaan bijzonder traag en nemen elke vaart uit de show.
Terwijl de muziek in De Melkweg nog draait, betreden Kitty, Daisy en Lewis het podium, live bijgestaan door Daddy Grazz op akoestische gitaar en moeder Ingrid Weiss op contrabas. Een ietwat knullige entree volgt, want het duurt een minuutje of vijf voordat het eerste liedje ingezet wordt. De groep weet live echter wel te overtuigen en weet de liedjes goed te vertolken, met uitgebreide muzikale intermezzo’s als prettige bijkomstigheid. Deze intermezzo’s zijn knap en dansbaar, maar weten zeker niet continu te boeien. Vaak duurt het te lang, ontbreekt een fijne climax en vervolgens duurt het weer enkele minuten voordat de bandleden weer het instrument te pakken hebben voor het volgende nummer.
Het frustrerende is dat de mankementen erg eenvoudig aan te wijzen zijn en erg eenvoudig te verhelpen zijn. Een mondharmonica-solo van Kitty is een geweldig hoogtepunt, waarbij de volledige Melkweg joelt van geluk en waardering. Kitty lijkt deze aanbidding niet te waarderen, laat het applaus stoïcijns over zich heen komen, bergt haar mondharmonica op en toont op geen enkele manier emotie.
Daisy daarentegen is een genot om naar te kijken. Haar unieke wijze van drummen, waarbij haar hele lijf meebeweegt en haar haast gepijnigde zangpartijen zijn prachtig en sterk. Lewis is vooral sterk met gitaar en heeft van de drie eigenlijk de beste zangstem. Moeder Ingrid Weiss gaat volledig uit haar dak met haar contrabas en dat is een vertederend gezicht. Kitty, Daisy en Lewis communiceren enorm veel met elkaar op het podium en zoeken regelmatig oogcontact met elkaar. Het publiek wordt daarbij haast vergeten en ook dat is een gemiste kans. Gastartiest Eddie ‘Tan Tan’ Thornton is een Jamaicaanse trompettist die juist graag communiceert met het publiek . Een welkome gast, want Kitty, Daisy & Lewis hebben helaas nog wat moeite om live te entertainen. Met deze sound jammer, want qua muziek en mogelijkheden zou dit een sensationele act kunnen zijn.
THE DRUMS - 14/9 - PARADISONaar aanleiding van het pas verschenen Portamento gaf The Drums een showcase...
TIKA - 13/9 - PARADISO Onze Arend Jan Hermsen was aanwezig bij het concert van Tika in Paradiso en...