VERSLAG: Linkin Park - 26/06 - Gelredome

Linkin Park - 26/06 - Gelredome

In een bloedheet Gelredome bewijst Linkin Park dat ze meer zijn dan een nostalgisch hoogtepunt. De band zet een energieke show neer waarin het verleden wordt geëerd en de toekomst met open armen omarmd. Van nostalgie tot een mooi nieuw begin.

Vanaf de eerste klanken van 'Somewhere I Belong' wordt duidelijk dat het debuutalbum Hybrid Theory nog altijd een enorme aantrekkingskracht heeft. Het publiek – vooral mannen, veelal gekleed in het zwart – zingt luidkeels mee met 'Points of Authority' en 'Crawling'. Songs die, bijna 25 jaar na dato, nog steeds even krachtig klinken.

Het blijft een uitdaging om in een groot stadion het geluid goed af te stellen; ook in het Gelredome lukt dat niet altijd. Zeker bij de oudere nummers klinkt de bas soms te overheersend. Toch maakt het wapen van de avond veel goed: Emily Armstrong, de nieuwe zangeres van de band, overtuigt. Haar screams snijden door de zaal. Aan het oude werk geeft ze soms een eigen draai, want de stem van wijlen Chester Bennington is anders dan die van Emily. Maar vooral tijdens de rustige en nieuwere nummers – logisch, want speciaal voor haar stem geschreven – klinkt haar stemgeluid fantastisch. Wel laat ze het publiek regelmatig haar partij overnemen. Dat is zeker niet storend; je voelt kippenvel bij het massale koor tijdens 'Crawling' en 'In the End'.

De set is duidelijk afgestemd op Mike Shinoda. Veel nummers in de set van 27 songs, zijn tracks waarin hij een grote rol heeft. De comeback doet hem zichtbaar goed. Mike straalt op het podium. Hij lacht, zoekt interactie met het publiek en verrast zelfs een fan met zijn pet. Maar niet alleen Mike straalt: DJ Joe Hahn krijgt zijn eigen moment om te schitteren, samen met drummer Colin Brittain, tijdens een krachtig en lang intermezzo.

Ook de nieuwe songs van het album From Zero overtuigen. Hoewel je het bekende Linkin Park-geluid hoort, voelt het tegelijk als een nieuw begin. Door Emily’s komst, maar ook doordat de songs klinken als Linkin Park in de huidige tijd. Nummers als 'Up from the Bottom' en 'Two Faced' krijgen bijna net zoveel respons als het oudere werk.

Toch mist de set af en toe vaart, door de vele intermezzo's, maar ook door het grijpen van songs van verschillende albums en side-projecten, waardoor de focus soms ontbreekt. Dat is niet vreemd als je zo'n groot repertoire hebt.

En dat is niet het enige dat tegenvalt. Een groep fans die meer dan 100 euro betaalde voor een staanplaats, kreeg vooraf bericht van organisator Mojo dat hun ticket was omgezet naar een ‘premium zitplaats met direct zicht op het podium’. In werkelijkheid blijken deze plekken achter het podium te zijn, met uitzicht op de ruggen van de bandleden. Apparatuur, palen en plexiglas belemmeren zicht én geluid. Niet vreemd dat de teleurstelling bij deze fans groot is. Misschien schreeuwen juist deze fans het hardst “Shut up!” tijdens 'One Step Closer'. De band probeert met interactie nog wat te redden, maar hun concertbeleving is duidelijk minder.

Maar voor de overige bezoekers laat Linkin Park vanavond zien dat hun songs, muzikale talent en de raprock sound, ijzersterk blijven. Het is een geweldige show vol muzikale hoogtepunten en een mooi lichtspektakel. Natuurlijk, Chester Bennington wordt enorm gemist, maar de band kijkt niet alleen achterom, maar vooral vooruit. En met Emily ziet die toekomst er verrassend fris en veelbelovend uit.