VERSLAG: PUP - 18/05 - Melkweg

PUP - 18/05 - Melkweg

“Make friends, be safe, free Palestine!” Het zal toeval zijn dat Stefan Babcock deze woorden kiest op de dag van het rodelijnprotest in Den Haag, maar hij maakt er vrienden mee. De zanger van PUP is met zijn bandleden terug op vertrouwde grond. Drie jaar terug braken de Amerikanen de Oude Zaal van Melkweg compleet af, dus reden genoeg voor een upgrade naar de grootste zaal van het Amsterdamse poppodium. Die uitverkopen blijkt nog een stap te ver – de balkons blijven gesloten – maar op de vloer staat het tot de bars vol.

Het nieuwste wapenfeit van de punkrockers heet Who Will Look After The Dogs? en borduurt voort op de successen van zijn vier voorgangers. De soms donkere teksten worden afgewisseld met humor en vooral gebracht met een flinke dosis energie. Tijdens set- en albumopeners 'No Hope' en 'Olive Garden' blijken de nieuwe nummers al net zo makkelijk te worden meegezongen als het oudere werk. Wie zich tijdens 'My Life Is Over And I Couldn’t Be Happier' of hit van het eerste uur 'Mabu' al zingend in de moshpit begeeft krijgt amper rust. Zo verliest iemand een bril, zien we een schoen voorbijkomen en wappert er tijdens 'Concrete' een Palestijnse vlag achter een crowdsurfer aan.

Babcock weet vaak de lachers op zijn hand te krijgen met zijn anekdotes. Zo schetst hij het contrast tussen het Duitse publiek – totale stilte – en de gretigheid waarmee het Nederlandse publiek PUP ontvangt: “You guys don’t even know what song is next and you’re already making a pit!” Gitarist Steve Sladkowski onthult dat hij extra prestatiedruk in Amsterdam voelt gezien The Ex – een van zijn favoriete punkbands - ervandaan komt. Praatjes voor tien en dan worden er tussendoor in sneltreinvaart nog ruim twintig tracks afgewerkt.

Tijdens 'Paranoid' en 'Reservoir' zien we bevriende bandleden van voorprogramma Illuminati Hotties terug op het podium, maar het onbetwiste hoogtepunt volgt tijdens 'Familiar Patterns'. De cirkel voor de pit wordt groter dan groot gemaakt en dan besluit de hele meute op de grond te zitten en roeibewegingen te maken. Babcock en Sladkowski moeten zichtbaar moeite doen niet middenin het nummer in lachen uit te barsten. Het tekent de ontspannen sfeer die thuishoort bij punkrockshows waar alles kan en mag. Als de zanger tijdens afsluiter 'Full Blown Meltdown' zelf het publiek induikt wordt hij op handen gedragen en is het feest compleet.