2015-04-30
Al 26 jaar maakt Therapy? melodieuze boze-mannen-rock. Het commerciëlehoogtepunt van hun carrière lag halverwege de jaren negentig, toen ze met het album Troublegum de hitlijsten bestormden. De band maakte hierna steevast niet de gemakkelijke keuzes en het grote succes vervaagde. Desondanks bleven de Noord-Ieren in heel Europa een graag geziene gast op festivals en de kleinere podia. Therapy? ging geen uitdaging uit de weg en stapte na elk optreden als overwinnaar van het podium. De albums daarentegen werden steeds minder interessant. Voorgangers Crooked Timber (2009) en A Brief Crack Of Light (2012) waren tegenvallende semi-experimentele platen en dat maakt van de veertiende langspeler, Disquiet, toch wel een make-or-break plaat. Vanaf de allereerste tonen van de ijzersterke opener ‘Still Hurts’ is het duidelijk dat de band dat zelf ook beseft. Geen vage experimenten maar rauwe no-nonsense metal en noise-rock. Melodieus als in vervlogen gewaande tijden doet de band het beste van de jaren negentig herleven.
Therapy? doet eindelijk weer waar het goed in is en brengt hun beste plaat van de afgelopen twintig jaar uit. Andy Cairns klinkt vanzelfsprekend wat doorleefder dan hij deed in de nineties maar heeft niets aan kracht en energie ingeboet. De teksten zijn nog steeds boos en kritisch en blijven na de eerste luistersessie meteen achter in het geheugen, om hier niet meer uit te verdwijnen. Het is direct meeschreeuwen geblazen. Ook zijn bandgenoten Michael McKeegan en Neil Cooper verkeren in uitstekende vorm. De bas- en drumpartijen zijn iets technischer en uitdagender dan we van de band gewend zijn maar hiermee gaat niets aan toegankelijkheid verloren.
Disquiet kent eigenlijk geen zwakke punten, en wanneer het einde van het album in zicht komt doen de mannen er juist nog een schepje bovenop. ‘Torment Sorrow Misery Strife’ is een heerlijk aanstekelijk punky nummer, waarin de band alles uit de kast haalt en het gas er vol op gaat. Hierna volgt als afsluiter het donkere, sfeervolle ‘Deathstimate’. Een zeven minuten durend hoogtepunt dat tekstueel aankondigt dat het einde dichterbij komt. ”The road ahead looks shorter than the one behind, either way i’m no closer to wisdom”. De wijsheid mag zijn dat Therapy? jaren niet zo goed geklonken heeft en laten we hopen dat “the road ahead” nog veel van deze pareltjes voort mag brengen.
.jpg)
Zion Train - Land Of The BlindDe band Zion Train geldt al jaren als een van de topbands uit de Britse...
.jpg)
Joe Bonamassa - Muddy Wolf At Red Rocks Het moordende tempo waarmee Joe Bonamassa producten op de markt brengt gaat...