2015-01-03
“Bloc Party is dead. Bye Bye!”, was er in juli 2013 te lezen op de Facebookpagina van de Britse band. Na jarenlange onenigheid en gerommel was de split van Bloc Party niet de grootste verrassing in de popgeschiedenis. Dat Kele Okereke, ex-frontman van Bloc Party, onlangs een soloalbum gevuld met twostep, deephouse en oldschool garage uitbracht, is waarschijnlijk een grotere verrassing.Kele was de laatste jaren al niet vies van een uitstapje naar de electronica: op Intimacy, het album dat Bloc Party in 2008 uitbracht, werd al wat geëxperimenteerd met synthesizers en beats onder de gebruikelijke gitaarpartijen. Tussen al het werk voor Bloc Party vond Kele ook nog de ruimte om solowerk uit te brengen. En dat bestond ook niet alleen uit snaren en drums: zo was er in 2010 het solodebuut The Boxer, dat ergens nog het geluid van Bloc Party liet nagalmen, gepaard met dancemateriaal van middelmatige kwaliteit. Op EP The Hunter uit 2011 is duidelijk te horen dat Hudson Mohawke plaatsnam achter de knoppen. Harde beats gecombineerd met de gevoelige sound van Kele, een net zo wisselvallige als vreemde gewaarwording. Op het onlangs verschenen tweede soloalbum Trick neemt Kele zelf plaats achter de knoppen. Een verrassend goede zet, zo blijkt.
De eerste tonen van albumopener ‘First Impressions’ slaan behoorlijk aan. Een doordringende, sensuele nachtmelodie omkaderd door een goed geproduceerde housebeat, samen met een vocale gastbijdrage van Yasmin Shahmir (bekend van de deephousehit ‘Real’), maken de eerste track tot de meest memorabele op dit album. Het door bas en SBTRKT-achtige beats gedragen twostep nummer ‘Coasting’ bevat de gevoeligheid waarmee Kele zijn teksten kan brengen, gecompleteerd door een refrein dat goed blijft hangen. ‘Doubt’ en ‘Humour Me’, twee licht dramatische, maar zeer dansbaar nummers over dilemma’s in de liefde, behoren net als de hierboven genoemde nummers tot de betere tracks op Trick, maar klinken te veel als een regelrechte Gorgon City-productie om echt uniek te kunnen zijn. Op ‘Closer’ (met gastvocaliste Jodie Scantlebury) klinkt er een twostep-/garagebeat met subtiele klokachtige melodieën die overgaan in een schel gitaargeluid.
Op de tweede helft van het album wordt de algehele sfeer echter wat duisterder en angstiger, en de vocals van Kele daardoor misschien wat minder draaglijk. De gevoeligheid en subtiliteit gaat bij vlagen over in zeurende, kleffe en licht irritante vocals (met name op balladachtige afsluiter ‘Stay The Night’). In combinatie met repetitie van wat simpele akkoorden (‘Year Zero’) of een niet al te goed passend sampletje van een uithaal (‘Silver And Gold’) komen de soms overgevoelige vocals de kwaliteit van een handjevol songs op Trick niet ten goede.
Als integraal gespeeld album is Trick niet altijd even boeiend of draaglijk. Wél zijn negen van de tien nummers behoorlijk dansbaar en een greep daarvan tevens uniek in combinatie met Kele’s vaak kwetsbare of gevoelige melodieën, mits niet té. Al met al is Trick het beste werk dat Kele, zij het met Bloc Party, zij het alleen, in jaren heeft uitgebracht.
.jpg)
Pentatonix - PTX Vol. IIIActrice Anna Kendrick scoorde een dikke hit met ‘Cups’ (2013). Een opvallende...
Marianne Faithfull - Give My Love To London In december hoopt ze 68 jaar te worden en onlangs was Marianne Faithfull...