2011-04-11
Op het album Drums And Guns liet Low zich van zijn meest experimentele kant zien. Dit leverde een spannende en bovendien erg goede plaat op, die bij uw recensent echter niet heel vaak in de cd-speler belandde. Inmiddels zijn we vier jaar verder en in de tussentijd was het erg rustig rond Low. De band gaf begin 2009 een legendarisch optreden in de Eindhovense Sint Catharinakerk, maar verder lag de nadruk de afgelopen jaren vooral op Retribution Gospel Choir. Deze andere band van Alan Sparhawk bracht twee albums uit en toerde daarnaast veelvuldig. Het voordeel hiervan is dat Mimi Parker, de andere helft van het centrale duo van Low en de echtgenote van Sparhawk, hierbij thuis kan blijven om voor de kinderen te zorgen. Waarschijnlijk begon het na vier jaar echter toch weer te kriebelen en eindelijk is er dan nu een nieuw Low album. De experimentele sound van Drums And Guns is op C’mon in geen velden of wegen meer te bekennen en ook het meer rockende geluid van The Great Destroyer horen we niet meer. In plaats daarvan keert de band terug naar het geluid van Trust, maar de intensiteit die de band op dat album tentoonspreidde, is helaas gedeeltelijk verdwenen. Hierdoor komt C’mon bij vlagen nogal tam over. Dit heeft ook met de wat gladde productie te maken.
Het eerste echt interessante nummer op C’mon is ‘Witches’, de derde song op het album. Deze door Alan Sparhawk gezongen track begint met een stevige gitaar en is verder ook lekker zwaar aangezet. Ook ‘Especially Me’ is behoorlijk goed. Dit typische Low-nummer begint rustig en wordt vervolgens mooi opgebouwd. Het is alleen jammer dat de verwachte uitbarsting niet komt. Het trage ‘Majesty/Magic’ eindigt wel met een lekker harde passage. Het mooie is dat het tempo hierbij niet omhoog gaat, maar dat alleen de intensiteit van de muziek toeneemt. Het nummer ‘$20’, dat de band in Eindhoven al speelde, is eveneens erg traag en deze song doet denken aan het oudere werk van Low.
Het allerbeste nummer op C’mon is het ruim acht minuten durende ‘Nothing But Heart’. Deze song begint met een nogal harde gitaar maar hierna volgt echter een verstilde passage. Langzaam maar zeker wordt het nummer opgebouwd naar een geweldige finale met vooral zeer sterk gitaarwerk van Sparhawk.
Tegenover deze goede songs, staat echter ook een aantal wat mindere met als dieptepunt het wel erg gladde ‘Nightingale’. Deze mindere songs maken van C’mon niet meteen een slechte plaat, maar Low heeft in het verleden bewezen veel beter te kunnen. Een belangrijk pluspunt is wel dat dit nieuwe album behoorlijk toegankelijk is. Wellicht levert het Low een wat breder publiek op. Voor de volgende plaat hopen we echter op weer wat meer spanning. En dat we niet weer vier jaar hoeven te wachten.
Eerdere recensies van Low:
- 23-03-2007: Drum and Guns.
Foo Fighters - Wasting LightWapenfeit zeven. Want laten we wel wezen: vrijwel elke plaat van de Foo...
Geva Alon - Get Closer Tussen al het electrogeweld dat we de afgelopen tijd om onze oren krijgen, is...