2011-03-22
Marianne Dissard emigreerde op haar zestiende van Zuid-Frankrijk naar Tuscon in het westen van de Verenigde Staten. Als creatief multitalent houdt ze zich bezig met diverse kunstvormen zoals dichtkunst, multimediale performance-art, film en muziek. In 2008 nam ze haar eerste album L'Entredeux op. Daarbij werd ze geholpen door bevriende muzikanten uit Tuscon waaronder Howe Gelb en Calexico. Voor die band zong ze mee op het bekende lied Ballad of Cable Hogue. Maar ook in Europa onderhield ze haar artistieke contacten. Met de Italiaanse componist/pianist Christian Ravaglioli werkte ze aan haar nieuwe album L’Abandon. De meeste liedjes op dit album worden in het Frans gezongen. Dit is een esthetische keuze, want Marianne Dissard spreekt inmiddels vooral Engels. De openingstrack ‘La peau du lait’ is een fris up-tempo liedje met een belangrijke rol voor accordeon. ‘Almas Perversas’ is iets totaal anders, een liedje met mexicaanse mariachi's en schallende trompetten. Het gaat over de voortdurend aanwezige spanning in het grensgebied tussen Mexico en de VS, waar Dissard woont.
Qua thematiek kent dit album veel diversiteit, maar rode lijn is de manier waarop mensen reageren op veranderingen en bijzondere situaties. Zo gaat het slaperige zuchtmeisjeslied ‘Un Gros Chat’ over een affaire tussen een jongeman en een oudere vrouw. ‘Neige Romaine’ beschouwt hoe mensen reageren op een economische of andere crisis. ‘Fugu’ heeft als thema abortus, hier gebruikt Dissard dramatisch geladen spraakzang.
Hoewel haar vocale vermogens beperkt zijn weet ze wel hoe ze die moet gebruiken. Ze heeft voldoende zelfvertrouwen om dat met overgave te doen. Op 'L’Exile' zingt ze met veel vuur, en gebruikt ze een Brel-achtige rollende r. Gitaren en snel roffelende drums geven dit lied nog meer passie. ‘Ecrivain Public’ is een lied dat geleidelijk naar een emotionele climax werkt, waarbij Marianne Dissard haar keel schor schreeuwt. Op het sfeervolle ‘Eté Hiver’ zingt ze dan weer zo zacht dat het soms nauwelijks hoorbaar is.
Muzikaal is L’Abandon vooral een mengeling van Franse chansons en americana. Ten opzichte van L’Entredeux klinkt dit album Amerikaanser. Eenvoudige liedjes zonder poespas, die gemaakt zijn met eenvoudige middelen. ‘Fondre’ en ‘The One and Only’ zijn daar goede voorbeelden van. In dat laatste lied en enkele andere songs zijn ook wat jazzy elementen toegevoegd. Hoewel de meeste muziek op dit album best toegankelijk is zou het te ver gaan om het catchy te noemen. Men name de tragere songs en de zangstijl van Dissard kunnen zullen niet iedereen aanspreken.
L’Abandon betekent ‘de overgave’ of ‘het achterlaten’. Marianne Dissard interpreteert dat positief, als een bevrijdende ervaring. Dat ze zelf in staat is richting aan haar leven te geven in een nieuwe situatie mag duidelijk zijn. Dit is een femme avec des boules!
Eerdere recensies van Marianne Dissard:
- 28-12-2008: L'Entredeux.
Supercharger - That's How We RollZoals algemeen bekend valt in de Skandinavische landen heel wat muzikaal...
New York Dolls - Dancing Backward in High Heels Zo interessant als de hoes, de bandnaam en het uiterlijk van de cd ook zijn,...