2009-07-13
Er was een tijd dat Buju Banton precies wist wat voor muziek bij zijn rouwe stem paste. In deze tijd heeft hij ook vele klassiekers als ‘Murderer’ , ‘Destiny’ en ‘Driver A’ geschreven. Desondanks zullen de meeste mensen hem herkennen van het homofobische ‘Boom bye bye’, welke voor nogal wat opschudding gezorgd heeft. Met het uitkomen van zijn laatste album Rasta got soul is het hopen op weer enkele klassiekers.Vanaf het eerste nummer komt de kenmerkende stem van Buju Banton op bombastische roots reggae nummers je kamer binnen. Op het ene nummer werkt dat beter dan op het andere nummer. Zo bezorgt ‘Magic City’ je een lekker gevoel met een makkelijk meezingbaar refrein en een super relaxt reggae ritme. Op andere nummers als ‘Rastafari’ werkt de Buju formule wat minder goed. Hier begin je je echt te ergeren aan het feit dat hij absoluut niet kan zingen. Daarnaast werkt het feit dat Buju geen seconde zijn mond dichthoud je ook aardig op de zenuwen.
Het zevende nummer ‘Affairs of the heart’ is het eerste nummer dat een daadwerkelijke rust op de cd inluidt en dat is inmiddels ook meer dan welkom. Met niks anders dan een gitaartje en een fluit op de achtergrond begin je Buju Banton zowaar weer te waarderen. Helaas wordt dit nummer snel weer opgevolgd door te overweldigende nummers.
De enige twee echte hoogtepunten die bereikt worden staan op het einde van de plaat. Deze hoogtepunten zijn ook niet te danken aan Buju Banton, maar door gastbijdragen van respectievelijk Wyclef Jean en Third Wirld. Beide beschikken namelijk wel over de gift om goed te kunnen zingen en het samenspel met Buju levert dan echt leuke muziek op.
Op eerder werk van Buju presteerde hij het altijd om met zijn schreeuwerige manier van zingen te imponeren. Helaas is het grootste gedeelte van Rasta got soul vals geschreeuwd terwijl we hier en daar zeker horen dat Buju Banton nog wel weet hoe de goede nummers gemaakt moeten worden. In ieder geval is het al een hele vooruitgang dat op deze plaat geen homofobische of andere discriminerende teksten te vinden zijn.
Nebula - Heavy PsychHet Amerikaanse Nebula zou het liefst halverwege de jaren ’70 zijn blijven...
Paolo Nutini - Sunny Side Up Iedereen kent Paolo Nutini natuurlijk nog als dat vrolijke Schotse jochie...