2021-09-22
Bijna twintig miljoen albums verkocht DJ Muggs met zijn vrienden Sen Dog, Eric Bobo en B-Real als Cypress Hill, een stel vrijgevochten hiphoppers uit LA die met een eigen mix van latin, jazz, funk, rock en soul een groot publiek bereikten met rap-colleges, waarin voornamelijk de legalisering van Cannabisgebruik centraal stond. Ook collega’s hielden de verrichtingen van Cypress Hill nauwlettend in de gaten. De leden werden zowel gezamenlijk als afzonderlijk door de meest uiteenlopende artiesten gevraagd om mee te werken in de studio of op het podium. Van De La Soul, House Of Pain tot Fear Factory, Rage Against The Machine en Eminem, iedereen liet zich graag zien in het gezelschap van het viertal. De vele afleidingen en een sterk verminderde focus bleef niet zonder gevolgen. Mede daardoor varieerde het eigen werk behoorlijk in kwaliteit. Werd het collectief regelmatig een gebrek aan diepgang verweten, de solo-escapades en zijprojecten lieten een heel andere kant zien en bewezen dikwijls het tegendeel. Producer Lawrence ‘Larry’ Muggerud, Muggs dus, wist als projectleider van zijn Soul Assassins vele criticasters de mond te snoeren met zijn Chapter I uit 1997. Het bleek het begin te zijn van vele interessante samenwerkingen, waarbij DJ Muggs riskante combinaties durfde aan te gaan die soms zelfs behoorlijk grensoverschrijdend bleken te zijn. Na al die jaren durft de producer het nu aan om als DJ Muggs The Black Goat wederom een zijweg in te slaan met Dies Occiendum. Het eerste dat opvalt aan dit album is dat het vocale deel uitsluitend bestaat uit geluidsfragmenten die afkomstig zijn uit films. Het lijkt er dan ook sterk op dat dit alles gedurende de lockdown, waarin de producer zich in zijn eigen studio heeft opgesloten en heeft ingegraven in een berg van filmblikken, is gerealiseerd. De turntable mastermind van Cypress Hill heeft zich bovendien volledig afgesloten van de buitenwereld, gericht op het uitwerken van allerlei ideetjes die gedurende lange tijd op de plank lagen, maar nog niet eerder gebruikt konden worden. Muggs heeft altijd geprobeerd om in het feestgedruis van toen de donkere kanten op te zoeken en daar is hij juist met dit album weer zeer goed in geslaagd. Jaren-negentig-beats met een psychedelisch dreigend karakter worden gecombineerd met campy, griezelige en angstaanjagende geluidsfragmenten die soms uit obscure horrorfilms afkomstig lijken te zijn.
Tien tracks in een half uur is weliswaar wat magertjes, maar vergis je niet. Dies Occiendum laat zich niet heel gemakkelijk wegluisteren en daarnaast wordt de luisteraar steeds weer op een dwaalspoor gebracht in dit ‘sonische experiment’ dat is samengesteld uit Gothische koorklanken, lelijke orgels, boze mannenstemmen met onsamenhangende teksten en donkere, loodzware beats.
Na een moeizame poging deze vreemde geluidscollage nogmaals te doorgronden komt de gedachte op dat DJ Muggs zeer waarschijnlijk de enige is geweest die hier plezier aan heeft beleefd. Het is hem daarnaast ook nog gelukt om de luisteraar volledig gedesoriënteerd achter te laten. Of dat nu daadwerkelijk de bedoeling is geweest valt te betwijfelen.
Gruff Rhys - Seeking New GodsAltijd fijn als een oude held weer eens een dijk van een plaat uitbrengt. In...
godspeed you! black emperor - G_d's Pee At States End! De Canadese (post)rockband Godspeed You! Black Emperor bestaat al meer dan...