2021-05-04
Dat Tribulation steeds verder afdrijft van haar oorspronkelijke deathmetal is een feit. Het is dat zanger Johannes Andersson zich van een gromstem bedient (een echte grunt noemen we dit niet meer) anders zou je bij de eerste tonen van Where The Gloom Becomes Sound bijna denken met een album van The Sisters Of Mercy te maken te hebben. Het bandgeluid op dit vijfde album van de Zweden neigt steeds meer die kant op. Omdat landgenoten Tiamat ongeveer een zelfde weg zijn op gegaan zou je Tribulation ook wel enigszins met die band kunnen vergelijken.Misschien dat diegenen die de band zijn gaan waarderen om haar deathmetal inmiddels wel afgehaakt zijn, maar die weten dan niet wat ze missen, want Where The Gloom Becomes Sound is een puike plaat waarin de band doorgaat waar het gebleven was met voorganger Down Below uit 2018 . Overigens is dit het laatste album met gitarist Johan Hulten, die inmiddels de band heeft verlaten. Jammer, want het is maar de vraag of er een gitarist is die zijn gitaar net zo mooi kan laten janken. Maar laten we nu dan maar wat extra genieten van Where The Gloom Becomes Sound, dat opent met het bijna zeven minuten klokkende ‘In Remembrance’, dat inderdaad een zelfde gevoel opwekt als de muziek zoals Sister Of Mercy, The Cult en The Mission dat in de jaren tachtig ook deed. Het hele album is eigenlijk wel doorspekt met invloeden van de grote gothic rockbands uit die periode, maar dan wel met iets meer metalinvloeden natuurlijk.
Via het prachtige ‘Hour Of The Wolf’ (met een subtiele vrouwenstem op de achtergrond) en het eveneens bijzonder fraaie ‘Leviathans’, dat wel aan iets van Moonspell doet denken, komen we bij het slepende, en tekstueel niet al te vrolijke ‘Dirge Of A dying Soul’, dat zo van Wildhoney van Tiamat af had kunnen komen. Om nog eens te benadrukken dat Tribulation geen beperkingen kent wordt halverwege het album een twee minuten durende pianotrack opgevoerd (zonder zang dus). In ‘Daughter Of The Dijnn’ gaat er wat meer snelheid in. Dit is een track die nog het meest oldschool metal bevat, net zoals ‘Funeral Prye’ (ook al voorzien van vrolijke proza).
Het gaat veel te ver om te stellen dat het album haverwege inkakt, maar de sterkste songs staan vooral op de eerste helft van de plaat. De tracks op de tweede helft missen iets van de spanning die je vooral bij de eerste vier tracks aan je stoel gekluisterd houden. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat die songs slecht zijn, maar het komt misschien omdat die eerste tracks zo achterlijk goed zijn en gelukkig weet afsluiter ‘The Wilderness’ het gevoel van de eerste vier tracks ook weer een beetje op te roepen. Het neemt natuurlijk niet weg dat Where The Gloom Becomes Sound een meer dan gemiddeld album, en voor liefhebbers van gothic rock/metal een absolute aanrader is.
Baest - Necro Sapiens Baest begint zo zoetjes aan een gevestigde naam te worden binnen het...
Asphyx - Necroceros ASphyx is al jaren een toonaangevende naam binnen de deathmetal. De...