2020-10-29
De muzikale carrière van Nicole Atkins is er een waarin nergens de gemakkelijkste weg is gekozen. De zangeres uit New Jersey wordt binnenkort 42 jaar maar heeft al een enorme hoeveelheid aan geestelijke bagage mee te dragen. Zoals je van de betere singer-songwriters gewend bent vormt dit dikwijls een grote bron van inspiratie die je in de muziek terug hoort. Atkins behoort zeker tot die categorie en het zijn zowaar geen kleine dingen die haar de afgelopen tijd hebben bezig gehouden. Zo bleken de desastreuze gevolgen van de orkaan Sandy, nu bijna acht jaar geleden, een grotere impact te hebben op haar bevattingsvermogen dan ze zich aanvankelijk had kunnen voorstellen. Daarnaast bleek de alcohol te lang een te grote verleiding te zijn met als gevolg dat een behandeling in de kliniek noodzakelijk werd. Het schaamtegevoel dat dit met zich meebracht was eveneens een groot probleem en tot overmaat van ramp kampte haar vader in deze moeilijke periode met zeer serieuze gezondheidsklachten. Bij de dappere strijd om de confrontatie aan te gaan met alle innerlijke demonen bleek de muziek een belangrijke houvast te zijn voor de de onstuimige artieste die meerdere malen het gevoel had dit alles niet te gaan overleven. Veel ervaringen zijn al verwerkt op het meeslepende Goodnight Rhonda Lee, een album dat volgens velen tot haar beste werk behoort.We zijn inmiddels drie jaar verder en onlangs is er Italian Ice uitgebracht. Het is haar vijfde studioalbum en het is wederom een persoonlijk werkstuk geworden waarin de luisteraar wordt meegenomen in de wereld zoals Nicole Atkins die ervaart. Vormden persoonlijke gebeurtenissen in New Jersey de basis voor haar debuut in 2007, tegenwoordig zoekt zij het eveneens dicht bij huis en is het de wilde magie van de Jersey-kust die haar inspireerde en alle romantiek, verleidingen of gevaren die je daar kunt tegenkomen. ”Wanneer je hier op de promenade loopt langs de oude vervallen Victoriaanse huizen, de oude gokhallen en rare kermisattracties dan heb je het gevoel dat er ieder moment iets onverwachts gaat plaatsvinden. Dat gevoel heb ik met dit album willen meegeven aan de luisteraar. De opwinding dat je in je leven plotseling volledig verrast kunt worden”. Om het juiste gevoel muzikaal te kunnen weergeven deed Atkins deze keer een beroep op enkele collega’s die zij de afgelopen tijd heeft ontmoet. De plaats van handeling werd de befaamde Muscle Shoals Studio te Alabama. Wie haar al enige tijd volgt zal begrijpen dat het daarom een buitengewoon interessante bijeenkomst is geworden.
Zo is er onder meer de samenwerking met enkele mannen uit The Bad Seeds met wie zij bevriend raakte, niet vreemd aangezien Nicole Atkins jaren geleden als support-act fungeerde voor Nick Cave en zijn band, en zijn er enkele kopstukken aanwezig uit de Muscle Shoals Rhythm Section, de huisband van de gelijknamige studio. Ze had al eens op een verjaardagsfeestje van Spooner Oldham opgetreden en hem nog dezelfde avond gevraagd om ook eens iets samen te doen. Aangezien David Hood daar toevallig ook aanwezig was, is hij dus ingehuurd voor de baspartijen op Italian Ice. Ben Tanner van The Alabama Shakes, hij woont naast de studio, heeft als muzikale regisseur het geheel in goede banen geleid. Voor Atkins die altijd een grote liefde koesterde voor het werk van de beginjaren zestig en daarvoor, moet het een droom zijn geweest die zij hier heeft verwezenlijkt. In een interview naar aanleiding van haar vorige album sprak zij nog over een droom waarin zij, vlak voor het ontwaken, iets had geschreven voor Aretha Franklin. Hieruit zou de track ‘Sleepwalking’ zijn ontstaan. Invloeden waren er toen ook al van het Dap Kings-geluid en die lijn is nu doorgetrokken met ex-bandlid gitarist Binky Griptite, onder meer al eens verantwoordelijk voor de muzikale begeleiding van Amy Winehouse. Aangezien bij Nicole Atkins de country ook nooit ver weg is, levert dit een spannende combinatie op van stijlen zoals ‘Never Going Home Again’ of het meeslepende ‘Far From Home’.
Atkins klinkt op Italian Ice bevrijd zoals in ‘These Old Roses’ en zelfs uitzinnig in het lyrische, door Carole King geschreven ‘Road To Nowhere’ of ontspannen zoals in het zwoele en uitdagende ‘Domino’, maar toch wordt er weer even achterom gekeken naar de verwoestende kracht van die beruchte orkaan in ‘The Splinters’. Het bewijs dat het leed nog niet helemaal verwerkt is. Het levert daarentegen wel weer een intens geluid op zoals je dat van Nicole Atkins gewend bent en zo graag van haar hoort.
Het maakt van dit alles een veelzijdig maar ook doorleefd geheel en daarmee dus een uitermate boeiend vijfde album.
Julian Taylor - The RidgeKort na het uitbrengen van zijn laatste album Avalanche dat met de naar hem...
Kurt Efting - Het Beloofde Land Drie jaar geleden maakte Kurt Efting indruk door, al zoekend naar de...