2020-09-28
No Joy is een Canadese band die zich op het snijvlak van shoegaze en dreampop begeeft. De driekoppige band is opgericht door Jasamine White-Gluz (de zus van Arch Enemy frontvrouw Alissa White-Gluz) en laura Lloyd. Inmiddels is Lloyd uit de band verdwenen en bevinden zich behalve White-Gluz die zingt, gitaar speelt en de songs schrijft ook de heren Garland Hastings en Michael Farsky zich in de band.Waar veel shoegaze acts zich graag achter een oorverdovende gitaarmuur verstoppen daar laat No Joy op haar vierde album Motherhood graag nog wat ruimte open zodat we daardoor mooi de veelvuldig toegepaste elektronica kunnen ontwaren. Dat begint al bij opener ‘Birthmark’ dat ingehouden over een triphopritme kabbelt. Direct hierna komt het stevig aangezette en pompende ‘Dream Rats’ stevig binnen denderen. Hier is de term shoegaze zeker van toepassing, maar het kalme tussenstukje met bijna fluisterzacht gekeuvel van White-Gluz zorgt voor de nodige dynamiek. In de hardere stukken ontwaren we de grunt van Alissa White-Gluz, bij wijze van achtergrondzang. Van dit nummer is een vermakelijke clip op youtube te vinden.
Om de afwisseling compleet te maken is er ook wat gitaar-danspop in ‘Nothing Will Hurt’ en ‘Ageless’ waardoor No Joy ineens iets weg heeft van Yeah Yeah Yeahs. Als tegenhanger wordt er in ‘Four’ weer stevig van leer getrokken, maar dan wel afgewisseld met Massive Attack-achtige triphop. Halverwege begint het album langzaam aan wat in te kakken met tracks die net iets teveel kabbelen, al laten de metalriffs aan het einde van ‘Why Mothers Die’ je dan wel weer opschrikken. Richting het einde worden we geconfronteerd met een triphop meets metal track als ‘Fish’ en een volbloed dreampopnummer met de titel ‘Primal Curse’. Songs die zeker hun momenten hebben, maar net iets minder boeien.
Zoals u al leest weet no Joy flinke afwisseling binnen haar muziek aan te brengen, het maakt dat Motherhood een album is dat je redelijk bij de les houdt , maar dat het vooral moet hebben van de sterke eerste helft. Maar met scoren in de eerste helft en verdedigen in de tweede helft win je ook een wedstijd, nietwaar.
Katie von Schleicher - ConsummationOp haar tweede album Shitty Hits uit 2017 liet Katie Von Schleicher horen...
Girl Friday - Androgynous Mary Girl Friday is een vreemde band die er moeite mee heeft om zich aan de...