2018-09-27
De geschiedenis van Unkh is een bijzonder lange. De band uit Schijndel is opgericht in 1991 en ontstond uit liefde voor de oude symfonische rock, zoals we dat vroeger noemde. De band werd opgericht door de broers Maarten en Jeroen Habraken, Mathijs van Nahuijs en Theo van den Heuvel. Van de Heuvel verliet twee jaar later de band om vervangen te worden door Maarten Peerlings. In deze samenstelling struinde de band de lokale podia af, maar tot het uitbrengen van een album kwam het nooit. Langzaam doofde het kaarsje totdat in 2006 een herstart plaatsvond. Daarna duurde het nog tot 2014 voordat debuutalbum Traveller het levenslicht zag, drieëntwintig jaar na de oprichting! Inmiddels zijn we weer vier jaar verder en is daar het tweede album. De plaat heet Innerverse, en laat ons genieten van bijna drie kwartier progrock, verdeeld over vijf tracks, waarvan de langste, geheel in progrocktraditie, maar liefst negentien minuten klokt. Het overgrote deel van de muziek is geschreven door drummer Maarten Habraken die weet waar een goed traditioneel progrocknummer aan moet voldoen. Het langste stuk, bestaand uit vier partjes, dat ‘Dreamcatcher’ heet en alle fasen van het onderbewustzijn belicht, is daar het ultieme voorbeeld van; een soundscape-achtig intro en de daarna langzaam binnendruppelende instrumenten. De opbouw is van de progrock uit de vroege jaren zoals Yes of Genesis dat zo mooi deden, maar door de iets modernere vormgeving lijkt het ook wel wat op de langere Porcupine tree tracks. Muzikaal gezien klopt alles aan deze track; sfeervol keyboardwerk, subtiel drumwerk, een prettig knorrende bas en op zijn tijd melodieuze gitaarloopjes en flik wat wisselingen in tempo. Het enige waar je wat commentaar op zou kunnen hebben is dat de stem van zanger en toetsenist Jeroen Habraken niet zo heel spannend is. Zijn hese wat onopvallende stemgeluid is een kwestie van smaak, maar leidt daardoor ook niet af, zodat je de muzikaliteit van de vier heren in al haar pracht kunt bewonderen.
Voordat we aan die lange afsluitende track toekomen, worden we verrast met de tien minuten durende opener ‘Paranoid Void’. Dat met ijle vocalen wat zweverig begint, maar langzaam evolueert naar een afwisselend en lekker stevig progrocknummer, met prachtige instrumentale melodielijnen. Daartussen komen we nog een lekker ouderwetse instrumentale track tegen (‘Deep’) en twee kortere songs waarvan het drie minuten durende in hogere sferen verkerende ‘Slumber’ het minst opvalt.
De heren van Unkh pretenderen niet hip, vooruitstrevend of verrassend te zijn. Het maken van traditionele progrock is het ultieme doel en dat is met Innerverse goed gelukt. Het is muziek waar ze zelf plezier aan beleven en dat precies voldoet aan hetgeen de doelgroep van de band verwacht. Missie geslaagd.
Warmduscher - Whale CityMet leden van Fat White Family en Paranoid London in de gelederen mag...
Tumbletown - Never Too Late Progrock en Nederland, het is altijd een goede combinatie gebleken. Vele...