VERSLAG: Symphonica in Rosso - 6/9 - Gelredome

Symphonica in Rosso - 6/9 - Gelredome

Vandaag is rood even niet de kleur van Marco Borsato. En ook niet van VARA-coryfee Paul de Leeuw. Dit jaar leek de organisatie achter Symphonica In Rosso geen geschikte Nederlandse artiest te kunnen vinden om een dergelijke grote productie omheen te bouwen. Dat is opvallend, want zonder lang nadenken kom je al snel uit bij Anouk, Kane, Within Temptation, De Dijk en Ilse DeLange. En wat te denken van Gerard Joling, die dit weekend op eigen kracht een enorm concert gaf in Spaarnwoude? Toch viel de keuze op een buitenlandse artiest, maar dan wel eentje die minstens zo sympathiek is als Borsato. Juist, Lionel Richie.

Want wie sympathiek zegt, die zegt Lionel Richie. Er is waarschijnlijk geen enkele mediapublicatie rondom de huidige concertreeks van Richie geweest waarin dát woord niet is gevallen. Hij is een soort Amerikaanse evenknie van Marco Borsato, zij het met iets minder nummer 1-noteringen. Wel scoorde Richie wereldwijd met een flinke stapel hits. Te beginnen met The Commodores, met up-tempo funkhits als ‘Brick House’ en ‘Machine Gun’ en daarnaast gezapige soulballads als ‘Three Times A Lady’ en ‘Easy’. Solo evenaarde Lionel dit succes en dan voornamelijk met vrolijke meezingers als ‘Stuck On You’, ‘Destiny’ en ‘Angel’. Tijdens Symphonica In Rosso in het Gelredome komen ze stuk voor stuk voorbij. Eerst mag Jeroen van der Boom nog even het publiek opwarmen en dat is deze rasentertainer op het lijf geschreven. Zijn langzaam rijzende ster begint steeds feller te schijnen.

De opening van Symphonica In Rosso is opvallend dramatisch en staat daardoor in schril contrast met de overwegend luchtige popliedjes van Lionel Richie. Het enorme podium is verlicht, het orkest speelt een treurige melodie en vanonder de bühne verschijnt een gemaskerde zangeres in een zilverkleurige jurk. Ze zingt een emotioneel lied en naast haar staat een klein jongetje met een viool in zijn hand. Het jochie kijkt verbaasd om zich heen en vervolgens evenzo verbaasd naar de viool die hij vasthoudt. Daarna zakt het tweetal weer naar beneden. Niet veel later verschijnt verderop op het podium een man met een zelfde viool in zijn handen. Het is de Heerlenaar Guido Dieteren, oftewel de orkestleider van Guido’s Orchestra, die in het Gelredome zijn orkest aanvoert. Na een korte ouverture, met daarin ‘Rood’ en ‘All Night Long (All Night)’, volgt het piano-intro van de ballad ‘Hello’. Lionel Richie maakt zijn entree en begroet zingend zijn publiek. “Hello! Is it me you‘re looking for?”

Richie is een vriendelijke en goedlachse gastheer en belooft het publiek al zijn hits te spelen, zowel zijn solowerk als zijn repertoire met The Commodores. Het beroemde ‘Easy’ is als eerste aan de beurt en lijkt bij niemand in het publiek onbemind. Hoewel het enigszins opzwepende ‘Lady’ (dat Lionel schreef voor Kenny Rogers) slechts een vage bekende is in vergelijking met diens voorganger, wordt ook dit liedje met veel applaus beloond. Pas echt opzwepend wordt de show wanneer de immer sexy saxofoniste Candy Dulfer het podium oploopt met haar kekke laarsjes en haar glimmende instrument in de aanslag. Tezamen met de band van Richie speelt ze haar hit ‘Sax-A-Gogo’. Na afloop bedankt Lionel Richie ‘onze’ Candy en memoreert hij aan het moment dat beiden elkaar voor het eerst ontmoetten. “Ik dacht dat ze één van de danseressen was,” grapt Richie. De zanger nodigt Candy vervolgens uit om mee te spelen op ‘Brick House’, het muzikale hoogtepunt van deze editie van Symphonica In Rosso.

Recente nummers van Lionel Richie hebben slechts een summiere bijrol tijdens het groots opgezette evenement. Één van de weinige recente songs die Richie ten gehore brengt is ‘All Around The World’, een vlot popliedje in de stijl van zijn grote hit ‘Angel’. Op het eind van dit nummer komt Dulfer nog even terug en speelt met Guido om beurten passages uit ‘Lily Was Here’, een hit die de altsaxofoniste had met Dave Stewart van Eurythmics. Candy Dulfer is niet de enige Nederlandse vriend van Lionel die vanavond in het Gelredome te zien is. Zo doet Alain Clark ook twee nummers, ‘This Ain’t Gonna Work’ en ‘Father & Friend’. Uiteraard wordt hij bij het tweede nummer, zoals altijd, bijgestaan door zijn vader. Beiden doen vocaal overigens niet onder voor Lionel Richie, die in zijn wijsheid besloten heeft om zich niet in het optreden van vader en zoon Clark te mengen. De Rhianna-cover ‘Don’t Stop The Music’ vormt het intro van een medley, bestaande uit twee eigen nummers van Lionel Richie; het gelijknamige ‘Don’t Stop The Music’ en ‘Angel’.

Publieksparticipatie is er wederom tijdens ‘Say You, Say Me’, maar met een matige uitvoering van ‘Destiny’ wordt duidelijk dat het moeilijk is om de show op een hoogwaardig niveau te houden met het solorepertoire van Richie. De bombast en daadkracht waar het concert mee begon wordt halverwege de kop ingedrukt door de vaak fletse pophitjes van de vrolijke zanger. Nog maar een gastmuzikant dan? Een duet met Trijntje Oosterhuis lijkt de show van Richie niet echt te redden, want ondanks een voortreffelijke vocale prestatie van beide sterren is het nummer ‘Face In The Crowd’ te zwak om een brug te slaan met de sterkere songs van Richie. Trijntje pleziert het publiek solo een stuk beter, met mooi gearrangeerde versies van de Total Touch-hits ‘Touch Me There’ en ‘Somebody Else’s Lover’. Eigenlijk is het jammer dat de zangeres na het uit elkaar gaan van Total Touch vooral covers is gaan zingen, want zo’n goede stem verdient het om oorspronkelijk materiaal uit te voeren. De mooiste versies van Burt Bacharach-nummers zijn ten slotte al in een ver verleden opgenomen door onder andere Dionne Warwick en Aretha Franklin.

Gelukkig revancheert Richie zich in het laatste gedeelte van Symphonica In Rosso met een aantal van zijn beroemdste solohits; ‘All Night Long (All Night)’, ‘Dancing On The Ceiling’ en het meeslepende ‘Hello’. Een spetterende finale beëindigt het optreden. Hoewel het concept van Symphonica In Rosso erg interessant is, is de uitwerking bij Lionel Richie niet overal even overtuigend. Bij Borsato en De Leeuw werd ingezet op imposante arrangementen bij zowel theatrale als introverte nummers. Dit blijkt bij de catalogus van Richie een stuk moeilijker, omdat veel van zijn bekendste hits vrolijke niks-aan-de-handliedjes zijn. Ballads als ‘Easy’, ‘Hello’, ‘Three Times A Lady’ en ‘Say You, Say Me’ ontlenen hun kracht juist aan hele subtiele instrumentatie, die de ruimte biedt aan het geëmotioneerde stemgeluid van Lionel. Men had voor Symphonica In Rosso een interessante draai kunnen geven aan de pophits van Richie, maar dezen wijken qua arrangementen te weinig af van de oorspronkelijke versies. Een gemiste kans om écht uit te pakken dus.

Nederlandse topartiesten als Anouk of Within Temptation hadden ongetwijfeld veel beter gebruik gemaakt van een groot orkest. En bedenk eens hoe mooi orkestrale arrangementen zouden klinken bij ‘Everlasting Love’ en ‘Ticket To The Tropics’ van Gerard Joling. Daar heeft hij geen zonnebril van 42 meter voor nodig...