VERSLAG: Ignite/Terror - 9/4 - 013

Ignite/Terror - 9/4 - 013

Een woensdagavond vol hardcore in 013, dat breekt lekker de week! De line-up mag er in ieder geval wezen, er is voor ieder wat wils. Strung Out zorgt voor een dosis Punk vermengd met een vleugje emo, Terror kiest met zijn metalcore voor een wat hardere aanpak en Ignite zal voor het Unity gevoel zorgen. Alle ingrediënten zijn dus aanwezig voor een allround hardcore avond.

No Turning Back opent de avond. Helaas heb ik deze Nederlanders moeten missen, en met mij velen getuige de lege zaal bij aankomst. Jammer, want de heren schijnen er een feestje van te kunnen maken. Volgende keer beter. Burn The 8 Track heeft een bandnaam waar mijn wenkbrauwen van gaan fronsen, de live vertoning bezorgd soortgelijke reacties. Het allerminst strakke gitaarspel van de gitarist doet vermoeden dat hij nog aan het leren is en dat terwijl de band toch al wat voorprogramma’s heeft verzorgd. De energieke uitstraling van zanger Derek Kun maakt echter veel goed. Soms doet hij mij denken aan het stemgeluid van John Bush ten tijde van We’ve Come For You All van Anthrax. Wellicht een te groot compliment voor deze matige act.

Als Death Before Dishonor zijn Boston Hardcore ten gehore brengt, begint de zaal al vol te lopen. Gelukkig maar, want de rechttoe rechtaan aanpak van deze band is aanstekelijk en weet de zaal eindelijk wat op te warmen. Het spel is strak, de uitstraling vol attitude. Bijster origineel is het allemaal niet, maar kleinere zaal was geheid prat gegaan op deze band. Vervolgens de beurt aan Strung Out om hun kunstje te vertonen. Deze uit Californië afkomstige band is al ruim tien jaar aan de weg aan het timmeren en lijken met ’Blackhawks Over Los Angeles’ op het punt van doorbreken te staan. Het geluid doet mij soms denken aan Funeral For A Friend, maar dan iets sneller en harder. Live straalt de band veel zelfvertrouwen en ervaring uit, met name het gitaarspel is energiek en het krijgt de zaal in beweging. De aanstellerige performance werkt wel enigszins op de zenuwen en is in mijn ogen overbodig.

Er is slecht een half uur nodig voor Terror om een genadeloze indruk achter te laten. In hoog tempo krijgen Scott Vogel en consorten de zaal in rep en roer. De band vult de leegte op tussen de Old School Hardcore zoals we die kennen van Madball en het meer naar Metal neigende geluid van Hatebreed. Kruis deze bands dus en je weet wat je van deze show kunt verwachten. Wat betreft populariteit zit het al geruime tijd snor voor deze mannen. Wachten is op het volgende album wat dit jaar nog moet verschijnen en dan kunnen we zien of definitief uit de schaduw kan worden getreden van eerder genoemde bands.

Ignite trapt af met ’Bleeding’ om vervolgens het publiek te trakteren op krakers van de laatste twee albums. ’A Place Called Home’, ’Burned Up’ en ’Fear Is Our Tradition’ worden vroeg in de set gespeeld. Dit betekent niet dat het kruit al vroeg verschoten is, want oudjes ’In My Time’ en ’Ash Returns’ zorgen voor een opleving onder fans van het eerste uur. Zoli Téglas heeft de afgelopen jaren nogal eens kritiek gehad op zijn zangprestaties, vanavond is er geen vuiltje aan de lucht. Binnenkort zal de band eindelijk gaan werken aan een opvolger van ’Our Darkest Days’, het nieuwe nummer beloofd nog meer goeds. De akoestische vertolking van ’Slow Down’ is verrassend en bewijst dat Ignite meer in zijn mars heeft dan alleen aanstekelijke hardcore.

De hoeveelheid optredens in Nederland de afgelopen jaren zijn niet meer op één hand te tellen, toch weet de band nog een hoop mensen te mobiliseren. Zijn er dan geen signalen van sleur of vermoeidheid te bekennen? Vergeet het maar! Ignite levert niets dan kwaliteit, energie en verbroedering. Zoli is niet alleen al jaren een frisse melodieuze wind in hardcore land, maar blijft ook zijn betrokkenheid uitspreken over zaken die hem niet bevallen in de wereld. Precies zoals hardcore ooit bedoeld was. Het wachten is op nieuw materiaal en voortzetting van deze zegetocht.