VERSLAG: My Morning Jacket - 14/11 - Paradiso

My Morning Jacket - 14/11 - Paradiso

Er zijn van die bands die live zelden het niveau kunnen evenaren dat ze op plaat neerzetten. Simpelweg omdat de vocalen fraai rechtgetrokken zijn, of omdat de muzikanten helemaal niet zo goed zijn als dat ze zich voordoen. My Morning Jacket kan daar niet toe gerekend worden. De Amerikaanse indierockband is er – wat live-optredens betreft – eentje van de buitencategorie. Op de reeds uitgebrachte studioalbums (het zijn er ondertussen al zes) staan aardige nummers, soms zelfs meer dan dat, maar uitzonderlijk zijn ze zelden. Iets dat zeker opgaat voor de laatste langspeler, Circuital, een plaat die uitblinkt in middelmatigheid. Maar zoals eerder gezegd, de band heeft de capaciteiten om zulks live recht te trekken. .

Waar de mannen drie jaar geleden in de Melkweg nog zo’n drie uur lang huishielden en in datzelfde jaar (2008) op het Amerikaanse Bonnaroo zelfs een set van vier uur speelden, krijgen we in Paradiso vanavond een minuut of honderdveertig pure klasse te zien. Want dat is het, pure klasse. Vanaf de eerste klanken van ‘Victory Dance’ is het raak en horen we alleen maar fraai uitgesponnen versies van ieder nummer dat op de setlist staat. De Amerikanen laten solo op solo volgen en begaan geen enkele fout. Het is strak, vurig, enthousiast en bovenal belachelijk goed.

Het voornaamste werk vanavond komt natuurlijk van die laatste plaat, maar opvallend genoeg krijgen we evenveel nummers van het in 2004 verschenen It Still Moves op ons bord. Maar eigenlijk maakt het ook helemaal niet uit wat MMJ speelt, ieder nummer is een schot in de roos, een miniem inkakmomentje halverwege de set (‘Slow Slow Tune’, ‘Steam Engine’) daargelaten. Twee à drie mindere stuks in een setlist die bijna 25 nummers bedraagt is natuurlijk geen doodzonde.

Zowel gitarist Carl Broemel als de motor van het gezelschap, Jim James verkeren vanavond in topvorm. Zelden heb ik een gitarist met een dergelijke overtuiging zien spelen, terwijl James op zijn beurt op geen mindere noot te betrappen valt. De frontman vertrouwt ons nog even toe dat hij het erg fijn vindt om weer in Amsterdam te zijn en we doen allemaal maar even alsof we niet gehoord hebben dat hij de hoofdstad en België in één zin noemt.

Enkele dagen eerder vertelde Jim James tijdens het optreden in Trix, Antwerpen dat het MMJ’s zevenhonderste show was. Laten we hopen dat de band er nog eens eenzelfde aantal aan vast plakt. Want hoewel de liedjes niet van bijzonder hoog niveau zijn, steekt het gezelschap op instrumentaal vlak met kop en schouders boven haar genre –en generatiegenoten uit. Klasbakken.