VERSLAG: Sigur Rós - 17/11 - Heineken Music Hall

Sigur Rós - 17/11 - Heineken Music Hall

Na de fenomenale optredens op de festivalweides afgelopen zomer heeft het IJslandse Sigur Rós een fabelachtige indruk achter gelaten. Logisch dus dat het bordje uitverkocht op de deur van de Heineken Music Hall prijkt. Maar wie had jaren geleden gedacht dat een band die zich zo moeilijk laat definiëren, omschrijven of binnen een genre laat plaatsen, en dus door velen moeilijk te bevatten is, dat voor elkaar kon krijgen. Hooggespannen verwachtingen dus.

Als support is het, eveneens uit IJsland afkomstige, For A Minor Reflection op sleeptouw genomen. Dit viertal maakt instrumentale post-rock zoals we dat kennen van een band als Explosions In The Sky. De vergelijkingen zijn wel erg evident aanwezig en menigeen zal ze wellicht beschuldigen van plagiaat. Het drumwerk van Jóhannes Ólafsson vormt echtereen welkome afwisseling vanwege vele tempowisselingen en zijn dynamische manier van spelen. Dit weet het eentonige karakter van de nummers extra diepgang te geven. Een uitstekende opwarmer en zeker de moeite waard op het aankomende Eurosonic festival eens te gaan bekijken.

Wat op de festivals lukte, lukt Sigur Rós in de sfeerloze bierhal ook. Vanaf opener Svefn-g-englar is de zaal muisstil en laat zich direct meenemen naar een land vol hoge elfenzang, vreemde klanken, afkomstig uit een gitaar bespeelt met strijkstok, en dromerige passages afgewisseld door noise-erupties. Er zijn wel direct een aantal veranderingen van formaat merkbaar. De podiumaankleding is sfeervoller met het gebruik van beeldprojecties en een soort van sterrenhemel met hemellichamen op de achtergrond. Het grootste verschil ligt in de hoeveelheid muzikanten op het podium. Daar waar tijdens de festivals een groep blazers en strijkers werden meegenomen, blijven deze vanavond achterwege. Die muzikanten gaven het geluid een extra dimensie en Sigur Rós wist zoveel detail en aandacht in hun muziek te leggen dat een haast perfect klankenpallet ontstond. Een nummers als Inní mér syngur vitleysingur komt hierdoor wat kaal over, maar over het algemeen weet het gebruik van keyboards de blazerssectie goed op te vangen.

Wellicht is dus een oneerlijk referentiekader gecreëerd afgelopen jaar. De hoeveelheid activiteit op het podium door de blazers en strijkers, gaf die optredens meer dynamiek en de nummers van Sigur Rós écht iets extra’s. Dat wil niet zeggen dat deze stripped-down versie niet weet te imponeren. De aangrijpende en muzikaal correcte uitvoeringen van nummers als Fetival, Hoppípolla en Mílanó, getuigt nog steeds van een uitzonderlijke klasse. De show die wordt gegeven laat de essentie van hun bestaansrecht horen in een meer pure vorm, de reden waarom deze band zo bijzonder succesvol is en geeft dus misschien wel een beter beeld van hun muzikale bedoelingen. Het is moeilijk niet geraakt te worden door de ware schoonheid die hoorbaar met aandacht in het repertoire is gestoken.

De jongens van For A Minor Reflection komen mee drummen tijdens Gobbledigook en een regen van confetti vormt het feestelijke sluitstuk van de reguliere speeltijd. SlotstukUntitled #8 blaast tijdens de toegift letterlijk en figuurlijk het referentiekader omver met een storm aan confetti. Deze band heeft een positie binnen het muzikale landschap weten te bemachtigen dat maar al te vaak wordt gedomineerd door definieerbare genres, labels en oordelen van wat wel of niet succesvol zal zijn. Het succes van Sigur Rós kan gezien worden als bewijs dat onconventionaliteit en durf nog altijd gewaardeerd worden door de echte muziekliefhebber en dat daar dus ook voldoende ruimte voor blijft bestaan.