VERSLAG: Leonard Cohen - 3/11 - Ahoy

Leonard Cohen - 3/11 - Ahoy

Het instituut Leonard Cohen houdt ermee op. De inmiddels 74-jarige Canadese zanger houdt het nu dan toch écht voor gezien. Na een, volgens velen, legendarisch concert in het Amsterdamse Westerpark afgelopen zomer, speelt Cohen deze avond voor de allerlaatste keer in Nederland en wel in de Rotterdamse Ahoy’. Voor degenen die niet op de hoogte zijn van de status van Cohen; hij wordt gezien als één van de belangrijkste singer/songwriters van zijn generatie, met een stijl die aanleunt tegen Amerikaanse folk en country en Franse chansons. Zijn liedjes werden gecoverd door artiesten zo divers als Jeff Buckley, Joe Cocker, Don Henley, Katie Melua, Rufus Wainwright, Willie Nelson, Rita Coolidge, Tim Hardin, Kate Voegele, Johnny Cash, Nick Cave en Herman van Veen. In Rotterdam neemt Cohen afscheid van het Nederlandse publiek.

Voor zijn leeftijd is Cohen nog erg kwiek. Dat blijkt alleen al uit de manier waarop de bejaarde chansonnier het podium op komt rennen. Bij opkomst krijgt hij al meteen een staande ovatie. En dan is er nog geen noot gespeeld. De bronzen stem van Leonard Cohen is zwaarder dan ooit en hier en daar vertoont het wat barstjes. Maar dat draagt eigenlijk alleen maar bij aan de toch al onkreukbare geloofwaardigheid van de sympathieke zanger. Soms geknield en met de ogen regelmatig gesloten legt de oude Cohen zijn ziel bloot. Dat het geluid in Ahoy’ wat zacht lijkt te staan is soms hinderlijk, zeker vanwege het fanatisme van het massaal toegestroomde publiek. Meer dan eens wordt de muziek overstemd door het luide en veelvuldige applaus.

“It‘s been a long time since I played in Rotterdam. The last time was fifteen years ago, when I was sixty”, mijmert Cohen aan het begin van de tweede set. “I was still a kid with silly dreams”, zo grapt de oude baas. Nog een aantal maal tijdens dit uur laat Cohen zich van zijn meest lollige kant zien. De ingetogen nummers blijven echter de hoofdmoot. Bij ‘Suzanne’, zijn meest gecoverde liedje, hoor je het publiek zacht fluisterend meezingen. Na ieder nummer neemt Cohen nederig zijn hoed af en buigt zijn hoofd. Hij lijkt onder de indruk van het overweldigende enthousiasme van het publiek. Het afscheid van een icoon; waardig en legendarisch.