VERSLAG: Duran Duran - 19/6 - HMH

Duran Duran - 19/6 - HMH

“Duran Duran, bestaan die nog?,” zullen veel mensen denken. Die vraag kunnen we sinds een paar jaar weer met “ja” beantwoorden, want de band rondom Simon LeBon en Nick Rhodes is weer druk in de weer met optreden en platen maken. Enige tijd geleden doken de Wild Boys uit de jaren ‘80 nog de studio in met producer Timbaland, hetgeen resulteerde in het album ‘Red Carpet Massacre’. Hoeveel fans bij een band als Duran Duran écht staan te wachten op die nieuwe nummers kun je jezelf afvragen, want de creatieve en commerciële piek heeft deze band toch alweer ruim twintig jaar achter zich liggen. En zal Duran Duran dan toch toegeven aan de vraag van het publiek om de monsterhit ‘The Reflex’ nog eens uit de kast te trekken?

Iedereen die de muziekfilm ‘Arena’ heeft bekeken, of wel eens wat videoclipjes heeft gezien van deze jaren ‘80-iconen, weet dat Duran Duran visueel heel aardig kan uitpakken op het podium. Ditmaal kiest Duran Duran echter voor een wat grauwere setting en zwarte kostuums, waarbij de lichtshow een belangrijk aandeel vormt in de sfeer per nummer. LeBon weet de aandacht volledig op zich te vestigen met zijn typische rocksterattitude en zijn heerlijk arrogante Engelse humor. Daarbij moet gezegd worden dat ze zanger uitstekend bij stem is, in tegenstelling tot wat we van hem hoorden op Live 8. Na het publiek eerst verveeld te hebben met drie minder bekende nummers (waaronder de titeltrack van het meest recente album), begint het feest der herkenning wanneer ‘Hungry Like The Wolf’ word ingezet, gevolgd door het al even zo fijne ‘Planet Earth’.

De eerste helft van de show bestaat voor een groot deel uit de hits die iedereen wel mee kan zingen; ‘A View To A Kill’, ‘Wild Boys’, ‘Notorious’ en - op veler verzoek - ‘The Reflex’. Simon LeBon laat weten dat veel fans teleurgesteld waren toen de band dat nummer een keer niet had gespeeld tijdens een concert, dus ditmaal trakteert Duran Duran het publiek op een daverende versie van deze nummer 1-hit uit 1983. Met een korte pauze halverwege de show (de heren zijn tenslotte ook al van middelbare leeftijd), keert een gedeelte van de band na een paar minuten terug op het podium. Wat volgt is een korte, maar zeer goed uitgevoerde electroset, waarbij slechts een elektronische drumkit en een paar synthesizers de muzikale omlijsting vormen. Ook de achtergrondzangeres treedt hierbij meer op de voorgrond. In dit gedeelte worden vooral de iets minder bekende hits gespeeld, waaronder ‘All She Wants Is’, ‘Come Undone’ en een niet direct herkenbare versie van ‘Skin Trade’. Een zeer interessante toevoeging tijdens dit concert.

Dan keert toch weer de volledige bezetting terug op het podium en volgen afwisselend albumtracks en nóg meer hits. Erg mooi zijn de uitvoeringen van ‘Save A Prayer’ en ‘Ordinary World’, waarbij een imposant lichtspel de nummers flink kracht bij zet in de anderzijds grauwe en sfeerloze HMH. Tijdens een hele lange uitvoering van ‘Girls On Film’ stelt LeBon (ten overvloede) de band voor aan het publiek. Aan het einde van dit nummer zingt hij het eerste couplet en refrein van ‘Papa Was A Rolling Stone’, waarna hij aan het publiek vraagt; “Who‘s your daddy?”. Het blijft toch een showpik, die LeBon! Maar echt aanrekenen mogen we het hem niet, want het is een goed concert en alle fans en jaren ‘80-fetisjisten kunnen na afloop tevreden de Mokkumse bierhal weer verlaten.