VERSLAG: Bruce Springsteen - 1/12 - Gelredome

Bruce Springsteen - 1/12 - Gelredome

Het geduld van de Bruce Springsteen in de jaren negentig werd meermaals op de proef gesteld. Diezelfde fans konden de afgelopen jaren hun geluk niet op. Allereerst was er de reunie met de legendarische E-Street band en de bijbehorende wereldtournee. Vervolgens zag in 2002The Rising het licht, een ware voltreffer. Amper bekomen van de eveneens overrompelende concertensersie, konden de fans hun hart ophalen aan Devils & Dust, geroemd als zijnde het beste solo-werk van Bruce. Ook in zijn eentje kreeg hij de Ahoy stil. Wederom niet veel later gooide hij roer om en kwam hij met de aanstekelijke Seeger Sessions cd en concertenserie. En met de dvd daarvan amper een jaar in de winkel, kwam Bruce onlangs met een nieuwe cd samen met de E-Street band. Recensenten kwam woorden de kort om ook deze cd, terecht, de hemel in te prijzen. Alsof het Bruce allemaal geen enkele moeite kost. Je zou zeggen dat de man bijkans ingestort moet zijn. Gaat zijn productiviteit ten koste van explosiviteit op het podium? Op vrijdagavond lijkt die stelling bewaarheid te worden. Bruce zegt namelijk zijn concert van die avond af vanwege aanhoudende verkoudheidsklachten. Gelukkig voor de fans is de herkansing al de volgende dag.

De concerten van Bruce Springsteen kenmerken zich door weinig poespas. Zo is het podium sober en is er geen voorprogramma. Een half uur van te voren neemt de crew nog even alles door en daarna kan de show van start, dat is het. Even na achten gaat het licht uit en wordt er een ouderwets orgeltje geprojecteerd op het zwarte doek achter het podium. Terwijl een deuntje speelt, komt de E-Steet band onder luid gejuich het podium op. En dan klinken de verlossende woorden: ”Nederland!! I’m alive!” Daar is ook Bruce Springsteen en prompt klinken de ronkende akkoorden van de nieuwe single ‘Radio Nowhere’, met de kenmerkende regel ”Is there anybody alive out there?”, de ultieme rethorische vraag aan het begin van een concert.

De E-Street Band is nagenoeg compleet. De enige afwezige is Patti Scialfa, echtgenote van Bruce en normaliter achtergrond zangers/gitarist. Deze rol wordt vanavond glansrijk vertolkt door Soozie Tyrell, eveneens een bekend gezicht. Niet alleen neemt ze haar eigen viool partijen voor haar rekening, maar zoals gezegd ook verschillende zang en gitaarpartijen. Zelfs de percussie neemt ze bij tijd en wijlen voor haar rekening. Dat is ergens maar goed ook. Clarence Clemons, de zo kenmerkende saxofoonspeler van de band, die tevens hier en daar de percussie voor zijn rekening neemt, wekt op momenten de indruk geen idee te hebben waar hij mee bezig is. Een groot deel van de tijd brengt hij zittend op een stoel door aan de rand van het podium. Gitarist Nils Lofgren is daarentegen alles behalve uitgeblust. Gedurende het concert speelt hij met zichtbaar veel plezier en maakt hij de ene solo nog fraaier dan de andere. Ook drummer Max Weinberg is in goede doen.

De setlist van de avond wordt voor een groot deel gedragen door het materiaal van de nieuwe plaat Magic. Dat is zeker geen ramp, hoewel de nummers minder snel opgepakt lijken te zijn door de fans dan destijds gebeurde met de nummers van The Rising. Van dat laatst genoemde album is ‘Lonesome Day’ de eerste die gespeeld wordt, afgewisseld door klassiekers als ‘No Surrender’ en She’s the One’ en ‘The Promised Land’. Maar zoals gezegd houdt ook het nieuwe werk zich moeiteloos staande, vooral ‘Gypsy Biker’. Nu is het gitarist Steve van Zandt die de hoofdrol op zich neemt en zijn solo’s door de Gelredome laat galmen. Een eerste rustpunt is er in de vorm van het akoestisch vertolkte ‘Magic’.

Een aangepaste intro van Devil’s Arcade maakt dat ook toetsenist Danny Federici de spotlight op zich gericht ziet. Van de andere nummers afkomstig van Magic, zijn het vooral ‘Girls in their Summer Clothes’ en ‘Long Walk Home’ die op het meeste enthousiasme kunnen rekenen. Vanzelfsprekend zijn de absulute favorieten nog steeds het opzwepende‘Born to Run’ en ‘Badlands’.

Tijdens de toegift neemt Bruce het woord en vraagt het publiek of het binnenkort niet Sinterklaasavond is. 5 december toevallig? Er onstaat daarop een grappig misverstand aangezien Bruce en band ‘Santa Claus is Coming to Town’ inzetten. Inmiddles is ondergetekende achterin de Gelredome gaan staan waar het geluid snel verwaterd en niet meer de power heeft die het eerder nog wel had. Het mag de pret van het publiek tijdens ‘Dancing in the Dark’ echter niet drukken. Het echte slot akkoord komt van het stampende ‘American Land’, waarmee de show nog een vleugje Seeger Sessions mee krijgt.

Zo komt er na twee uur een einde aan een fantastisch concert. Je zou nog kunnen stellen dat twee uur voor Springsteen begrippen ‘kort’ was, maar de man’s charisma is zo groot dat je hem een optreden van twee nummers nog zou vergeven. De verkoudheid van een dag eerder zat Bruce slechts af en toe in de weg, maar dan nog; Bruce Springsteen, vooral met de E-Street Band, is een live ervaring zoals er weinigen zijn. Tot aan deze zomer, wanneer het gezelschap in de Arena zal staan, zal deze avond gekoesterd worden als een wederom een hoogtepunt.