VERSLAG: Devendra Banhart - 10/11 - Tivoli

Devendra Banhart - 10/11 - Tivoli

Hij wordt gezien als de nieuwe Dylan, in de vorm van zijn tekstuele strijdlust, en de vader van een nieuwe hippiestroming. We hebben het natuurlijk over Devendra Banhart, die de laatste jaren mag genieten van veel publiciteit. Hoewel het recente Lowlands-optreden nog gedeeltelijk de grond in werd geboord door de landelijke pers, weet Tivoli vanavond toch een aanzienlijk aantal kaarten te verkopen. Toegegeven, uitverkocht is het zeker niet vanavond. Duidelijk is wel dat het gemengde publiek een duidelijk signaal afgeeft. Enerzijds de vijftigplusser die met weemoed terug denkt aan de zestiger jaren, anderzijds hip en jong volk dat deze vervlogen tijden graag had meegemaakt.

Bij binnenkomst in de Utrechtse zaal is het al snel duidelijk dat LSD-trippen meer wordt gewaardeerd dan een vredespijp met Marihuana. 'Uit respect voor de band is de zaal vanavond rookvrij en moet het tijdens het optreden stil zijn.' Een dergelijk bericht dat overal in Tivoli de deuren siert maakt duidelijk dat de 'huidige hippie beweging' van heel andere disciplines uitgaat.

Het voorprogramma wordt vanavond verzorgd door Laura Marling uit Eversley. We krijgen hier een brave mix van moderne country en singer-songwriter pop voorgeschoteld. Niets speciaals maar wel vermakelijk. Wanneer het underground hitje 'New Romantic' de korte set passeert, zweept het publiek even op. Op veel response kan deze Britse schone (nog) niet rekenen. De zaal is dan ook nog maar voor een ruim kwart gevuld. Het publiek moet of nog binnen stromen, óf staat te roken in de foyer.

Wanneer even later Devendra Banhart met zijn band het podium betreed, is de toon gezet. Hij opent met een sfeervol en aandoenlijk liedje, om vervolgens een vermakelijke improvisatie in te zetten. Na elke, werkelijk prachtig uitgevoerde, song verzint Banhart een toepasselijke nieuwe bandnaam voor hemzelf en zijn begeleidingsband. Hoewel je maar net moet houden van veel improvisatie en ruimte voor muzikale uithalen, zijn vooral 'Seahorse' en 'Samba Vexillographica' (van zijn laatste album Smokey Rolls Down Thunder Canyon) werkelijk pareltjes op een sfeervol verlicht podium.

Halverwege de show is het tijd om een band-traditie uit de koffer te halen, en vanavond eentje van Devendra. Op Lowlands duurde dit kunstje tot vervelens toe twintig minuten, vanavond nog geen vier. Devendra vraagt of er een liefhebber is om met de devendra-guitar een liedje op het podium ten gehore te brengen. De keuze in Tivoli valt op een blonde knaap, welke met trillende stem, maar goed gitaarspel een lief luisterliedje speelt. Hoewel het publiek reageerd alsof Jim Morrison om de hoek gluurt, is het behalve vermakelijk toch echt niet bovengemiddeld. Maar natuurlijk, je moet het maar durven!

Omdat het tijdens het concert, zoals gewenst/gevraagd, vrijwel muisstil is in de zaal, heeft het publiek des te meer decibel over om om een toegift te smeken. Want welk nummer hebben we nog niet gehoord? De lichten blijven gedempt, en de gitaar van Devendra wordt opnieuw gestemd door een (ook al hippie-uitziende) roadie. Wanneer de band zich weer laat zien op het podium, is het tijd voor het nummer dat echt iedereen luidkeels kan meezingen: 'I Feel Just Like a Child' van Cripple Crow.