VERSLAG: Pearl Jam - 29/8/06 - Gelredome

Pearl Jam - 29/8/06 - Gelredome

Na zes Jaar krijgen de fans eindelijk weer eens de kans om grunge-legende Pearl Jam te zien. De groep die met name in de jaren negentig vol in de schijnwerpers stond met het album ‘Ten’ heeft een carrière met veel ups en downs. Het optreden in het grote Gelredome is het eerste optreden in Nederland sinds Pinkpop 2000 en je voelt dan ook hoe erg het publiek smacht naar een live optreden van Pearl Jam.

In het voorprogramma staat het Australische Wolfmother, dat deze zomer de harten van veel festivalgangers op hol heeft gebracht. De snerpende stem van de man met het afrokapsel, Andrew Stockdale, lijkt op een combinatie van de zangers Axl Rose (Guns ’N Roses), Jack White (White Stripes) en Bon Scott (AC/DC). Geen slecht rijtje om mee vergeleken te worden. Veel mensen noemen Wolfmother dan ook ’the next best thing’. Na een wat nerveus begin maakt de band deze verwachtingen waar. De snelle riffs, de jaren zeventig orgel geluiden, de stuwende grooves en de krachtige zang komen meer en meer op gang. Wanneer de band de meesterlijke nummers ‘Woman’ en ‘Mind’s Eye’ opvoert, is de sfeer op zijn best. Zoals een goed voorprogramma betaamt, krijgt Pearl Jam alle respect van de Australische helden. Zodra ze het podium afstappen, na een set van dik veertig minuten, slaat de spanning dan ook meteen over op de zaal.

De lichten gaan uit en Pearl Jam begint met het nummer ‘Release’ dat een perfect eerste nummer is voor een set. Het nummer werkt zich van een rustig begin op naar een climax en het publiek gaat al voorzichtig de eerste sprongetjes wagen. Na ‘Why Go’ spreekt Vedder het publiek toe. Het zijn woorden die voortkomen uit het trauma dat de band heeft overgehouden aan het voorval op het Deense festival Roskilde zes jaar geleden waarbij negen mensen overleden, onder wie een Nederlander. ‘’Pas alsjeblieft goed op elkaar, er is voldoende beveiliging aanwezig om jullie te helpen. Laten we vanavond vieren op een positieve manier. Het is goed om hier na al die jaren weer te zijn.’’ Veel nummers van het hitalbum ‘Ten’ komen voorbij in een perfecte uitvoering. Hoogtepunten hierbij zijn de nummers ‘Jeremy’, ’Porch’ en in de laatste toegift natuurlijk ‘Alive’.

Andere hoogtepunten komen van drummer Matt Cameron (ex-Soundgarden), die een duizelingwekkende drumsolo brengt vol met supersnelle roffels, fills, crashes en heerlijke grooves. Wat een kwaliteiten heeft deze man toch. De rest van de band doet dan ook even een gepast stapje achteruit. Natuurlijk doet de charismatische Eddie Vedder ook een duit in het zakje met de cover van ’No Woman No Cry’ van Bob Marley, zijn uitstapje door het publiek tijdens ‘Rockin’ In The Free World’, het prachtige en sfeervolle ‘Man Of The Hour’ waarin de stem van Vedder even het hele stadion vult en kippenvel onvermijdelijk is en de anti-Bush song ‘Bushleaguer’. Gewapend met een masker van Bush en een glitter colbertje maakt hij hiermee nog even duidelijk dat hij het niet eens is met zijn regering.

Pearl Jam geeft een geslaagd optreden. Jammer genoeg blijft toch zo, dat het titelloze nieuwe album weinig indruk maakt. De nummers ‘Comatose', ‘Severed Hand’ en ‘WWS' zijn leuk, maar veroorzaken geen vonk. Het blijft toch vooral het album dat verwijst naar het rugnummer van basketballer Mookie Blaylock uit de NBA dat het doet. Wel is duidelijk dat de band graag in Nederland speelt wanneer er anekdotes over shows in Tivoli en de Melkweg voorbij komen. Als het aan mij ligt komen hier nog veel anekdotes bij.