VERSLAG: Oscar And The Wolf - 20/03 - Ziggo Dome

Oscar and the Wolf - Ziggo Dome | Taste Tour

De intense blik van Max Colombie vult het beeldscherm op een gigantische kubus in de Ziggo Dome - het is het startsein van een twee uur durende, verslavende set. Vierde album ‘Taste’ is deze avond de verbindende factor, een album vol vechtlust - de tweede grote rode draad.

De leadzanger schopt ons meteen wakker met het strijdlustige ‘Warrior’, staand bovenop de kubus, gekleed in een maagdelijk wit bokstenue, en hoe kan het ook anders - glitters. ‘Watch me coming out of my shell. I’m a Pearl, bruised up but I’m shiny as hell’ - verkondigt de frontman in ‘Shell’.

Als je een show van Oscar and the Wolf hebt meegemaakt, weet je dat de glimmers op zijn outfits alle hoeken van de ruimte gaan zien. De intro van de set eindigt nu al in vlammen, en de toon is meteen gezet.

Het is belangrijk te vermelden dat de Belgische zanger een heleboel genders in de war maakt wat betreft hun seksualiteit. Een groot deel van z’n performance druipt de sensualiteit er af. Sommige heteromannen zouden wensen dat ze 1% van zijn sex appeal hadden. Dat is vrij essentiele informatie om dit verhaal te onderbouwen. Voor de rest heb je de foto’s. Enfin, verder.

Omringd door een groep dansers gaat de intensiteit op honderd tijdens ‘The Game’ , met een beat die niemand onbewogen laat. De stage presence en performance art van Oscar and the Wolf zijn zoals altijd dramatisch, intens en bezwerend.

Vergis je niet in de glitteresthetiek - de visuals onderbouwen een complex narratief. ‘Angel Face’, nu al een onsterfelijk festivalanthem, is een van de vele nummers die doelbewust zijn ervaringen met drank en drugs blootleggen. De breekbare blik vertelt ons dat dat gevecht nog steeds niet over is.

Het volgende deel van de set gaan we over van een wit naar grijs tenue - met een goeie dosis Kenergy. De intensiteit van z’n vechtlust en Rocky modus komt op een hoogtepunt in monsterhit ‘Princes’, wanneer hij deze mixt met ‘Paint The Town Red’ van Doja Cat - handen boxend in de lucht.

De Ziggo is los, een zee van hartjes-handen gaat de lucht in en danst non-stop tot op de balkons door de hitparade ‘Spill My Liquor’, ’Strange Entity’, ‘On Fire’, ‘Fever’ en ‘Nostalgic Bitch’.

Visueel zien we hem alles proeven en aftasten wat maar mogelijk is, als een 90’s rave clip. Rode draad ‘Taste’ is een man die alles op het spectrum ervaart en vecht - pijn, verdriet, depressie, intens geluk en net zo intens verlies. De kracht van Colombie is dat hij door de mix van visuals, z’n fysieke gebaren, dans en teksten deze schrijnende gevoelens direct weet te koppelen aan zijn publiek. Soms is een blik al genoeg.

Net als mede powerhouse en landgenoot Stromae, weet hij zijn kracht te putten uit het openlijk delen van de moeilijkste krochten en gedachten, en momenten waarop we soms nauwelijks op de been blijven. ‘Obsessed’ en ‘Ghost of You’ trekken oude wonden open, waarvan hij niet bang is om ze te laten zien. “Your touch is like heroïne” is een van de veelbeladen teksten die blijft hangen.

Deze avond is extra bijzonder om meerdere redenen - het reflecteert niet alleen een muzikale carrière van tien jaar, maar ook een turbulent leven van de 34-jarige artiest, én het is de grote hekkensluiter van zijn Europese tour. Max Colombie neemt pauzes om het applaus en de waardering in zich op te nemen, als een soort fotosynthese.

Tien jaar geleden werd op de ‘kleine’ broer-podia, waaronder Paradiso, al duidelijk dat deze man een geboren podiumdier is. In de jaren die volgden groeide hij uit tot stadionformaat en speelde festivals naar zijn hand. Zijn aanwezigheid eist op organische wijze meteen de aandacht op, zonder op te roepen tot scanderen, klappen, dansen. Prince, Lady Gaga, Madonna, noem het maar - absolute sterkwaliteit.

Het einde van de set wordt met zwart ingeluid - de laatste fase. Het gevecht is over. Gedrapeerd in zwart, met nog maar een kleine zichtbare schittering, gaat het gas terug. We worden de diepte in gezogen tijdens ‘James’. Het prachtige ‘Joaquim’ van zijn debuut voelt doorleefd, verdrietig en melancholiser dan ooit. De zanger verkent met z’n kenmerkende tollende dansmoves het podium, met zn armen die losjes achter hem aan zwieren. Opperste zaligheid en tragedie in één.

In het grote slot gaan we de complete (zelf)vernietiging in - ‘I feel the need to destroy’. Met explosies als een Michael Bay geregisseerd einde, lijkt de zanger in zijn zwierende zwarte doeken in rook op te gaan.

Ondergetekende stelt - Oscar and the Wolf stijgt tot hoogtes waar wij stervelingen nooit bij gaan komen. Getuige het moment, tien jaar geleden in Paradiso, Max Colombie in zwart gewaad in het pikdonker, met slechts glimmers die reflecteerden, rond kolkte en opging in Strange Entity, en nog net niet voor onze ogen opsteeg.

Tien jaar later in de Ziggo Dome staat Colombie in zijn ultieme vorm. Oscar and the Wolf steeg opnieuw boven ons uit.