VERSLAG: The Game - 16/03 - TivoliVredenburg

The Game kan niet stoppen met grijnzen

Op 16 maart 2025 stond The Game met zijn 'The Documentary 20th Anniversary' tour in TivoliVredenburg in Utrecht. Podiuminfo zou Podiuminfo niet zijn als we daar niet maar wat graag bij wilden zijn om het feestje mee te vieren met de rapper die in 2005 de Westkust van de Amerikaanse hiphop nieuw leven inblies.

In de uitverkochte Ronda stonden 2000 fans klaar om de man uit Compton te verwelkomen, na een voorprogramma extraordinaire van Extince. De inmiddels 58-jarige Brabander en legende in de Nederlandse hiphop heeft al bijna tien jaar geen nieuw album uitgebracht, maar zijn discografie blijft onverminderd populair. Vanavond passeren alle klassiekers de revue in een nu al nagenoeg volle zaal.

Toch draait de avond om The Game. In 2005 lag de Westcoast-scene op zijn gat. Dr. Dre was druk met Eminem en 50 Cent, Ice Cube was meer acteur dan rapper, en de Oostkust en het Zuiden domineerden de hitlijsten. Toen kwam opeens ‘The Documentary’, waarin Dr. Dre opnieuw zijn stempel kon drukken op een stadgenoot en 50 Cent acht refreinen schreef.

Jayceon Terrell Taylor is een gangsterrapper in zijn puurste vorm. Zijn kracht ligt in de coupletten; refreinen ziet hij als een noodzakelijk kwaad. Gelukkig is 50 Cent een meester in pakkende hooks. Aftermath/Interscope Records rook potentie en schakelde Kanye West, Timbaland en Scott Storch in. Het resultaat? Een klassieker die de Westkust opnieuw op de kaart zette.

Twintig jaar later vieren we dat succes in TivoliVredenburg. Terwijl champagne en cognac worden klaargezet, warmt een liveband (tot onze verrassing) de zaal op met 90's-klassiekers. Snoop Dogg- en Tupac-covers zetten de juiste Westcoast-vibe neer, waarna The Game gemaskerd het podium betreedt.

Wat volgt, is een show waarin het debuutalbum nagenoeg integraal voorbij komt, maar de manier waarop zag ondergetekende niet helemaal aankomen. Of zijn debuut ook meteen zijn beste werk is, is subjectief, maar populair was het zeker. Dat blijkt meteen wanneer we beginnen met Start from Scratch. Per direct pakt het publiek de taak op als back-up rapper, en zo werkt The Game zich in het eerste deel van zijn optreden in een vlot tempo langs de eerste parels, met ‘Dreams’, ‘Westside Story’ en ‘Where I'm From’, inclusief een mooie shout-out naar de veel te vroeg overleden Nate Dogg.

Dit loopt over in een moment waarop hij zijn favoriete Westcoast-legendes in het zonnetje zet met een medley van Eazy-E, N.W.A., Ice Cube, Dr. Dre en Snoop Dogg. De laatste twee hebben een legendarisch zinnetje op ‘The Next Episode’ met "Smoke weed everyday", wat zich vanavond vertaalt naar het in het publiek gooien van een vijftal (behoorlijk grote) zakjes wiet. Wie jubileert, trakteert, zullen we maar zeggen.

Waar ook deze Amerikaan zijn topografie aan het begin van de avond niet helemaal op orde heeft en vraagt hoe het gaat met Amsterdam, verbetert hij zichzelf halverwege de avond. Hij memoreert nog even dat dit toch echt niet de eerste keer is dat hij in Utrecht is. Een groot deel van de zaal ziet dit als een uitstekend excuus om het typische "Uuuuuuu" te scanderen. In plaats van te denken dat hij wordt uitgejoeld, vraagt hij oprecht aan het publiek waar dit vandaan komt en kan hij een grote grijns niet onderdrukken.

Net zoals wanneer hij ons later op de avond vraagt om onze handen in de lucht te doen voor ‘Higher’. Maar nog tijdens het 'oefenen' betrapt hij midden op het balkon twee mensen die niet goed genoeg meedoen. Tot hilariteit van de rest van het publiek blijft hij meermaals eisen dat ze toch echt harder moeten werken. Pas als hun inspanningen zijn goedgekeurd, mag de rest weer meedoen.

Niet veel later wordt duidelijk waarom er twee mannen in shirts van Celtic en Arsenal achter op het podium staan. Zij worden het publiek in gestuurd voor ‘Ali Bomaye’. Het is op z'n minst opmerkelijk en zeker behoorlijk uniek dat hij twee 'hooligans' heeft meegenomen om een flinke pit te bouwen, waar hij wéér met die grote grijns naar staat te kijken.

Die grijns op het gezicht van een ooit zo boze rapper is wat mij betreft dan ook de rode draad in deze show. Of het nou gaat om de man uit het publiek die plots op het podium staat om het goede voorbeeld te geven voor een wedstrijdje wie het hardst kan springen, of het moment dat hij voor ‘My Life’ een kruk erbij pakt om die daarna weer naar achteren te slingeren (waarmee hij bijna een van zijn medewerkers raakt en zich opzichtig verontschuldigt) – hij heeft overal lol in en neemt zichzelf op 45-jarige leeftijd lang niet meer zo serieus als hij ooit deed.

We krijgen precies wat we nodig hebben op het moment dat we het willen. Elke rapper die met gezond verstand naar zijn eigen discografie kijkt, wéét dat hij altijd zijn tracks moet meenemen die zijn geproduceerd door Timbaland. Zo ook The Game, want ‘Put You on the Game’ blijft een heerlijke nekkenbreker waar we in volle teugen van genieten.

We worden vervolgens nog even op onze kennis getest als hij ‘Hail Mary’ van Tupac inzet en ons nagenoeg al het werk laat doen. Zo komen we alweer in het laatste deel van een schitterend optreden en beginnen we af te vinken wat we gehad hebben. Logischerwijs worden zijn twee grootste hits voor het laatst bewaard, en dus is het tijd voor ‘How We Do’. De champagne wordt ontkurkt en het publiek in gespoten, terwijl een violiste het podium op komt. Tijdens het nummer zelf valt ze enigszins weg, maar daaropvolgend mag ze nog een solo doen en wordt ze uitgebreid gefêteerd ("I found her... or she found me, somewhere here in The Netherlands"). Samen met de bassist die zich bij haar voegt, legt ze de route open naar zijn allergrootste hit: Hate It or Love It.

Uiteraard kan hij hier ook weer leunen op zijn publiek. Het is duidelijk te zien dat hij hier na 20 jaar nog altijd van kan genieten, en zo krijgen we een versie te horen die een goede tien minuten doorgaat. Het valt echt op hoe vrolijk hij staat te genieten; het lijkt bijna alsof hij het podium helemaal niet af wil om zo lang mogelijk de endorfine binnen te harken.

Maar helaas, zijn setlist is voltooid. Met een laatste speech, waarin hij ons nog even vertelt dat hij eerder deze week ziek was geworden (wat op momenten ook te horen was aan een ietwat overslaande stem, als we dan toch een klein minpuntje moeten aanstippen), kunnen we met genoegen vaststellen: als dit een grieperige The Game is, dan moeten de shows waar hij volledig fit aan de aftrap verschijnt helemáál fantastisch zijn.