VERSLAG: Apollo Brown’s Beat Life Iv - 15/03 - Patronaat

Apollo Brown's Beat Life IV - 15/03 - Patronaat

Bij hiphop denk je aan beats en rappers, maar wat blijft er over als je laatstgenoemde weglaat? De essentie, zo blijkt vanavond tijdens Apollo Brown’s Beat Life IV. Aan lo-fi-koning Philantrope de taak om de kleine zaal van Patronaat op te warmen, die tijdens zijn set steeds voller stroomt. Na een uurtje wordt hij afgelost door twee Amerikaanse undergroundhelden. “Tonight it’s all about the beats,” opent Apollo Brown. Samen met Marco Polo stuurt hij anderhalf uur lang pompende beats op het publiek af. Daarbij put het duo uit een rijk oeuvre dat meerdere decennia overspant.

Van de openingswoorden is niks gelogen. De microfoons worden alleen gebruikt om te hypen – “When I say Marco, you say Polo” – of een dankwoord uit te spreken. Doordat de avond net niet helemaal is uitverkocht is er ruimte genoeg om vrij te bewegen. Dat doet de een iets uitbundiger dan de ander, maar zoals Brown aangeeft: “Be where it feels good.” Hangend op de trap, leunend over het balkon of als een stuiterbal voor het podium, als je er maar bij bent.

Om en om slingeren Brown en Polo beats heen en weer, waarbij je af en toe de vloer voelt trillen van de pompende bas. Gejuich klinkt tijdens Polo’s ‘Nostalgia’, een track die hij voor Masta Ace maakte. Of wat te denken van Browns ‘I Can Do No Wrong’, op plaat aangevuld door Guilty Simpson. Door de jaren heen werkten beide heren met grote namen uit de undergroundscene, zoals Talib Kweli, Big Pooh en Pharoahe Monch. Voor Ras Kass produceerde Brown het album Blasphemy, waarvan ‘How To Kill God’ in Haarlem wordt gebruikt ons met een Dilla-esque sausje te overgieten.

En zo gaat het maar door. Of het nou ‘Marquee’ of ‘The Realest’ is, het is tijdens Beat Life IV onmogelijk je hoofd stil te houden. Brown vertelt nogmaals hoe blij hij is deze tour in Europa te kunnen doen – een instrumentalshow is naar eigen zeggen in de VS onmogelijk – en maakt nog een paar fraaie foto’s voor zijn socialmediakanalen. En toegegeven, als hij bij afsluiter ‘The Melody’ de microfoon op het publiek richt laten we ons verleiden om voor even de code te verbreken en een woordje mee te zingen. Zo'n avond voor echte hiphopfans die je maar af en toe meemaakt.